Christian Wiman

Wat missen we als we maar niet ophouden met missen? En hoe maken we die honger productief en essentieel, in plaats van bijtend en vernietigend? Die vragen houden Christian Wiman bezig terwijl hij de relaties tussen kunst en geloof, dood en faam, hemel en vergetelheid onderzoekt. Vóór alles is Radicaal licht een liefdesbrief aan de poëzie, die vol staat met ontroerende, verrassende en soms grappige ontmoetingen met de dichters die Wiman gekend heeft. Seamus Heaney begint een plotseling intiem gesprek over geloof; Mary Oliver stopt de helft van een dode duif in haar zak; A. R. Ammons gaat voor een publiek staan en weigert te lezen. Radicaal licht is even dringend en intens als levendig en onderhoudend. Een scherp vervolg op Wimans eerdere memoire Mijn heldere afgrond.

Mijn heldere afgrond, geschreven in de nasleep van een beenmergtransplantatie, is een ontroerende meditatie over hoe een levensvatbaar, hedendaags geloof eruitziet. Geloof dat niet alleen rekening houdt met het moderne gedachtengoed en de wetenschap maar ook met de religieuze traditie. Mijn heldere afgrond is in de vertaling van Willem Jan Otten – vrolijk, treurig en prachtig geschreven – voorbestemd om een spirituele klassieker te worden. Het boek is niet alleen relevant voor gelovigen, maar voor iedereen die bezig is met een ‘brandende’ zoektocht. Wiman vraagt de lezer hoe we dit ‘brandende verlangen’ moeten beantwoorden. Wat betekent het voor ons leven – en onze dood – als we de ‘aanhoudende, hardnekkige geest’, die sommigen van ons God noemen, erkennen?