Cindy Mccormick Martinusen

Oostenrijk, augustus 1941 Tatianna hoort hoe haar celdeur geopend wordt. Haar tijd om te sterven is aangebroken. In haar angst heeft ze een troostvolle gedachte: ze heeft iemand gered. Tatianna ziet het executiepeleton in de ogen en vindt de vrijheid, want er is iets dat de Nazi's haar niet kunnen afnemen. Californie, herfst 2002 Darby Evans staat bij het bed van haar grootmoeder en zij vraagt zich af waarom de stervende vrouw de naam noemt van een onbekende - Tatianna. De raadsels uit het verleden laten Darby niet los en zij gaat op onderzoek uit. Twee grafstenen met dezelfde naam en een trouwring vormen uiteindelijk de aanwijzingen die leiden naar de geliefde van haar grootmoeder en naar een verloren gewaande erfenis. Een ontroerend verhaal over het voorbijgaan van een zestigjarige winter van verdriet.

- Oostenrijk, november 1944. Vijf mannen beloven elkaar trouw in hun verzet tegen Hitler. Ze beleven de verschrikkingen van een bevrijding die geen werkelijke vrede bracht. Op zoek naar gerechtigheid openen zij de jacht op de Nazi en massamoordenaar Wolfram Meizer. - Oregon, herfst 2003. 'Mama, zal papa nog eens terugkomen?'vraagt Abbie terwijl ze opkijkt naar haar moeder. Die vraagt stelt Kate Porter zich al drie jaar. Verwarring, verdriet en verlangen maken inmiddels een vast deel uit van haar leven. Haar man Jack verdween spoorloos tijdens een romantische vakantie in Venetië. Er is geen enkele aanwijzing wat er gebeurd is, behalve een stukje blauw keramiek dat achterbleef op Kate's kussen. Drie jaar later is Kate bijna zover dat ze Jack als dood beschouwt. Maar dan arriveert per post een scherf blauw keramiek die precies bij het andere stukje past. Het mysterieuze gebroken blauwe tegeltje voert Kate's zoektocht terug naar de Tweede Wereldoorlog - en naar enkele bejaarde verzetsstrijders in hun speurtocht naar de nog altijd meedogenloze Wolfram Meizer.

Twee vrouwen ontmoeten elkaar, beiden geconfronteerd met de waarheid van hun verleden. Ze maken deel uit van dezelfde geschiedenis, maar schuld en trauma houdt hen gescheiden.