Gisteren lazen we over de strijd van Israël in het Beloofde Land. We lazen hoe het volk steeds minder volhardend was in de strijd. Soms gaf men het op, omdat de overmacht te groot leek. Soms koos Israël het Beloofde Land te delen, in plaats van het in bezit te nemen.
Als we de strijd van Israël in het beloofde land vertalen naar de strijd die er in ieder leven is, wordt de tekst erg herkenbaar. Ieder leven kent strijd, al noemen we die vaak anders. Twijfel, ongeloof, angst, stress, druk of juist bekoeling. In ieder leven zijn er momenten of perioden dat die gevoelens duidelijk aanwezig zijn. En soms, soms ben je het strijden moe. Soms lijkt het je te overkomen dat je wel moet opgeven, alsof de twijfel met ijzeren strijdwagens binnen komt rijden.
Strijd?!
Maar ook meer aan de oppervlakte van het dagelijks leven is strijd, al gaan we die vaak maar liever uit de weg. Getuigt het niet juist van kracht als jij je goed kunt aanpassen aan een situatie of aan de ander? En is het niet juist een deugd als jij eerst tot tien telt, daarna je woorden inslikt en zo een discussie weet te voorkomen?
Strijd heeft voor ons, sociale schepsels die wij zijn, een buitengewoon negatieve bijklank. Dat gaan we liever uit de weg. Maar, de engel die God zond om het volk Israël terecht te wijzen is volstrekt helder. Er is een strijd die gestreden moet worden: (Rechters 2:2)
2 Maar jullie mochten geen verdragen sluiten met de inwoners van dit land en hun altaren moesten jullie afbreken. Maar jullie hebben niet geluisterd naar wat ik heb gezegd. Hoe hebben jullie dat kunnen doen?
Spreekt hier een engel van de God van de liefde?
Of hoor je hier een engel van de God van vergelding?
Strijd uit liefde
Nee, de engel brengt een boodschap van liefde.
God heeft door Zijn Verbond met het volk zichzelf ook aan de strijd van het volk verbonden. Hij wist hoe verdragen zouden leiden tot gedogen van altaren. Die verdragen zouden het volk vervreemden van zichzelf. Zoals ook het behoud van de altaren van andere goden, ook in het hart van Israël ruimte voor afgoden zou laten bestaan.
De strijd ontwijken zou het volk alleen maar onheil brengen. En Gods wijsheid werd beproefd; want nog voor God Zijn boodschapper had gezonden, werd de stam Dan in het Beloofde Land al overheerst door een ander volk (Rechters 1:34).
Er is een strijd, die we niet kunnen en niet mogen ontlopen. De strijd die ruimte maakt voor afgoden in ons hart. De strijd die twijfel zaait en wanhoop oogst. De strijd tegen het kwaad.
En die strijd zal er zijn, tot de dag dat de Nieuwe Hemel en de Nieuwe Aarde zullen aanbreken.
Maar, er is één troost.
God hield al van ons, nog voor wij Hem leerde kennen. En wie Hem leert kennen, die leert de God van het Verbond kennen. Onze God laat niet los!
Ons verlangen naar Hem, beantwoordt Hij met de kracht van Zijn Geest, die je zal dragen, beschermen en verwarmen… in welke strijd dan ook!
Tycho Jansen
