Wij zijn gebroken mensen, er zit een gat in onze ziel, gekomen door de zonde…ieder mens hier loopt daarin zijn/haar eigen pad. We hebben periodes die zwaar zijn, intens verdrietig. We kennen angsten, we hebben dingen gedaan die niet goed zijn, waar we spijt van hebben en we ons heel erg voor schamen. En weet je wat we dan vaak doen? We wijzen onszelf af. Vanuit deze zelfafwijzing leven we vaak ons leven. Henri Nouwen zegt dat zelfafwijzing de grootste valkuil van de mens is. We zetten een masker op. We verstoppen ons. Ontwijken en vermijden. En wat kost dit een energie. We kunnen de Heilige stem die ons - Zijn geliefde- noemt, niet meer verstaan.
Jezus benoemt de gebrokenheid van de Samaritaanse vrouw, zonder oordeel. Maar hij benoemt het wel. Het is er nu eenmaal. Het is gebeurt. Door het te benoemen laat Jezus zien dat Hij weet wat ze doormaakt. Hij kent haar levensomstandigheden. En juist daarom bied Hij haar iets aan, namelijk het Levende Water. Heling, Troost. Waarom? Omdat deze vrouw Zijn Meesterwerk is. Zou je het kunnen benoemen waar jouw gebrokenheid in ligt? Of loop je er voor weg? Jezus zegt 'neem je kruis op en kom bij mij! Kom in het licht met al je duisternis, je gebrokenheid.' Ken je de gave van God, de stromen van Levend water die Hij te bieden heeft? de Vader zoekt wie Hem in Geest en Waarheid aanbidden.
