Wees vriendelijk voor mensen. Dat klinkt zo simpel. Maar dit is precies waar bijna iedereen tegenaan loopt. Vriendelijk zijn én blijven. In kleine irritaties. Als je haast hebt. In gesprekken die je afraffelt omdat je iets belangrijkers te doen hebt dan echt luisteren. Vriendelijk zijn is zelden vanzelfsprekend, zeker niet als het schuurt. Als het je iets kost. Toch is dat waar liefde begint: in het leven van je elke-dag. Hoe je vandaag reageert als iemand bot doet. Hoe je blijft staan als je liever wegloopt. Of je oplet wie er over het hoofd gezien wordt. Het is makkelijker om over liefde te praten in termen van ‘heb elkaar lief’ dan om haar te laten zien.
De afgelopen maanden oefende je in blijven. In vertrouwen. In stilte. In geduld. In ritmes die je gevormd hebben, vaak zonder dat je het doorhad. En daar begint het verschil. Wie of wat je aankijkt, vormt je. Wat je oefent, wordt zichtbaar. Liefde groeit niet uit wilskracht, maar uit nabijheid. En nee – vriendelijk zijn betekent niet dat je over je grenzen laat gaan, of de waarheid verzwijgt. Jezus was niet altijd zacht, maar wel altijd liefdevol. Johannes schrijft: wie niet liefheeft, kent God niet. In feite is dit de uitnodiging om te blijven. In Zijn liefde. In Zijn manier van kijken. Je hoeft niets te presteren. Maar je mag wel kiezen om te blijven – en zichtbaar te maken wat daar al groeit.
