Enige tijd geleden, was mijn man op reis, een bijzondere reis naar Uganda. Ik bleef thuis bij onze kinderen. Eén van ons is wel vaker een paar dagen op reis, ik zag dan ook geen enkele beer op de weg. Tijdens de eerste dagen overviel mij een angstig en naar gevoel. Ik at bijna niet, was heel gestrest en kon mij moeilijk op mijn taken richten. Ik merkte dat ik een soort van paniek had, het bezat me helemaal. Ik herkende mezelf totaal niet en voelde me eenzaam en alleen. In In de stilte van de nacht probeerde ik mezelf toe te spreken, en gerust te stellen -stil mijn ziel, wees stil- er was niets om mij zorgen over te maken. Ik riep het zachtjes uit naar God, met de woorden die David beschrijft in Psalm 63; 'mijn ziel dorst naar U! De volgende morgen appte een vriendin, of ze even langs kon komen. Mijn huis was een rommel, ik liep nog in mijn joggingpak, maar nam de uitnodiging met beide handen aan. Wat is God goed! Ze kwam op het juiste moment! Klamp je net als David in tijden van zorgen, angst en paniek aan Hem vast! Bid zonder ophouden. Zijn rechterhand zal je ondersteunen. Onder de schaduw van Zijn vleugels zul je vrolijk zingen.
