Aanslag Parijs
Ik herinner me de aanslagen in Parijs nog goed: 13 november 2015. Mijn broertje vierde zijn verjaardag. Toen we de nieuwsberichten op onze telefoons voorbij zagen komen, hebben we de tv aangezet. Zoals bij iedere aanslag de afgelopen tijd – het begint inmiddels ‘normaal’ te worden – was er veel verwarring merkbaar in de berichtgeving. Nieuwsberichten werden steeds bijgesteld: op sommige vlakken bleek het mee te vallen, maar helaas werd het aantal doden en gewonden alleen maar naar boven bijgesteld.
Triggers
Toch ontstaat er op zo’n moment ook saamhorigheid, wat me erg triggerde: via Twitter werd het initiatief #PorteOuvert gestart: Parijzenaren stelden hun deuren open voor mensen die niet terug naar huis konden of durfden. Nederlanders die met de auto in Parijs waren, boden zich op Twitter aan om andere Nederlanders en Belgen mee naar huis te nemen zodat ze niet met de trein of het vliegtuig terug hoefden, uit angst voor meer terreur. Taxichauffeurs brachten mensen gratis naar huis of naar hun hotel.
Maar er was nog iets wat me triggerde. Ik geloofde toen nog niet, al was ik wel christelijk opgevoed. Iemand van mijn Facebook-vrienden deelde een bericht:
“Wij zijn niet bang; onze hoop is op Hem!“
Ik was jaloers. Ik geloofde op dat moment wel in het bestaan van God, maar nog niet in Hem als mijn persoonlijke Verlosser. Ik was wel bang. En mijn hoop was niet op Hem. Ik heb een schietgebedje gedaan, maar ik bleef bang.
Bang
Niet veel later, eind december, gingen mijn partner en ik samen naar Berlijn. Ik vermeed menigten en heb regelmatig om me heen gekeken met een andere blik dan daarvoor: wat als er hier ook iemand uit de auto sprong met een Kalasjnikov? Mijn hoop was nog steeds niet op Hem. Hij liet deze dingen toch ook gebeuren?
In het voorjaar leerde ik heel voorzichtig God op een andere manier kennen dan daarvoor: het liet me op een of andere manier niet meer los. En ergens in die tijd hoorde ik een liedje van Sela:
“Wij zijn niet zonder hoop, wij vrezen niet! Heel de wereld behoort aan Hem!“
Daar was het weer! Weer christenen die niet bang waren, maar hun hoop op Hem stelden! Er was dus kennelijk ergens wel hoop in Hem te vinden!
Hoop!
Het is nu ruim een jaar later. En weer hebben we net een ernstige aanslag achter de rug in Europa, om nog maar te zwijgen over het leed in Aleppo. Ik kan niet zeggen dat ik niet bang ben: ik ben nog steeds bang. Maar er is iets veranderd. Mijn hoop is wel op Hem. Want Hij voorspelde al dat er erge dingen zouden gebeuren voor Hij zou terugkomen. Als ik het boek Openbaring vrij vertaal, is de aarde aan het eind der tijden bijna onleefbaar. Maar Hij voorspelt ook dat Hij terugkomt. Om te zegevieren, om ons mee te nemen naar de nieuwe aarde en om ons Zijn eeuwigdurende liefde meer te tonen dan we ooit voor mogelijk hebben gehouden. Gods beloftes zijn nog nooit onwaar gebleken. Hij beloofde Abraham een enorm nageslacht en hij kreeg het. Hij beloofde het volk Israël het beloofde land en ze kregen het. Hij beloofde een Verlosser en Die kwam, in Jezus. Hij beloofde terug te komen, en Hij komt. En Hij beloofde tekenen te geven voor Zijn komst. En die zien we.
Here, ik bid u: geef ons kracht, geef ons vertrouwen en geef ons hoop. En Here, ik dank u. Dat ik getriggerd werd door christenen die U al heeft bemoedigd en die nu durven zeggen dat ze niet bang zijn, omdat ze hun fundament op U hebben gebouwd. Dank U, dat ik erop mag vertrouwen dat mijn hoop en vertrouwen in U verder zullen groeien en dat ik dan ook niet meer bang zal zijn. Here, ik dank U, dat U komt en dat U alle tranen van onze ogen zult wissen.
