Soms maak je in je leven momenten mee die allesveranderend zijn. Zo’n vier jaar geleden had ik zo’n moment waarop ik me diep besefte dat er iets was in mijn leven wat ik niet langer voor mezelf kon houden. Wat me vasthield, met me verwikkeld was en me steeds meer naar beneden trok. Ineens werd het me duidelijk: ik moet iemand hierover vertellen. Ik moet dit in het licht brengen.
Dus met lood in mijn schoenen, overvallen door dat overweldigende maar o zo bekende gevoel van intense schaamte, stapte ik op iemand af en sprak voor het eerst die woorden uit. Die bepalende woorden die, wanneer ze eenmaal uitgesproken zouden worden, iets in werking zouden gaan zetten.
“Ik kijk naar pornografie. En ik denk dat ik er niet meer mee kan stoppen.”
Wat tot dan toe al bijna 10 jaar in het verborgene was, lag in een keer buiten mij. Dit was het dan. Ik kon niet meer terug.
En ik wilde ook niet meer terug. Ik wilde zo niet verder. Ik besefte, toen nog niet half, hoe zoveel jaren van porno kijken mij beïnvloed had. Hoe ik naar mezelf keek als vrouw, hoe gezonde, liefdevolle intimiteit eruit zien, hoe relaties bedoeld zijn.
Alles werd er door beïnvloed.
Alles raakte er door geïnfecteerd.
Dus begon er een lang proces van proberen erover te praten, van vallen en opstaan, van bidden, weer praten, huilen en nog meer bidden.
Met de tijd leerde ik datgene wat zo lang zó van mij was geweest, beetje bij beetje te delen met de mensen om me heen. En elke keer lukte het weer iets beter. Steeds werd het iets minder ongemakkelijk. Maar toch was daar elke keer weer die enorme drempel van schaamte en angst.
Angst om afgewezen te worden.
Maar wat ik verwachtte gebeurde niet: de mensen die ik in vertrouwen nam liepen niet bij me weg. Integendeel.
Ze hielden me vast, haalden de schaamte bij me vandaan, steunden me en lieten me voelen en merken dat ik er niet alleen voor stond. En het belangrijkste: zij bleven me ondanks dit alles zien voor de persoon die ik ben, ook al vond ik dat zelf nog zo moeilijk.
In dat hele proces was de engste en meest moeilijke stap nog wel te erkennen dat ik er niet meer mee kon stoppen. Dat ik verslaafd was. Een ‘stempel’ waarvan ik krampachtig heb geprobeerd die niet op mezelf te drukken, of op me gedrukt te krijgen. Maar toch was het zo. Waar ik eerst nog dacht het echt wel op eigen kracht te kunnen, bleek ik er al te ver in verstrengeld te zijn. Ik wilde wel stoppen. Echt. Niets liever. Maar ik kon het niet. Niet alleen althans.
Dus om nu na een intensieve periode van 4 jaar eindelijk te kunnen zeggen dat de grootste strijd geleverd is, vult me met een gevoel die niet te omschrijven is. Het was slopend, het was heel heftig en intens, maar ook heel bijzonder en goed. En nog steeds is het wel eens lastig, is het op momenten weer even bikkelen als vanouds, maar het verschil met een aantal jaar geleden is enorm.
De reden dat ik deze Spoken Word deel is dan ook omdat ik zelf maar al te goed weet hoe enorm lastig het is om over pornografie te praten als vrouw. Zeker als het kijken ervan vormen heeft aangenomen die tot een verslaving hebben geleid. Het kijken van porno wordt nog te vaak -zowel binnen als buiten de kerk- beschouwd als een ‘mannending’.
Zo worden taboes geboren.
Tijd dus, denk ik, om daar iets aan te doen.
En begrijp me goed: het gaat niet om goed of fout, over het wel of niet mogen, over of het ‘zondig’ is of niet. Het gaat erom dat er ontzettend veel vrouwen zijn die hier tegenaan lopen, maar het ontzettend moeilijk vinden om erover praten. Dus het is tijd dat het aan het licht komt.
Laat dit dan mijn bijdrage zijn.
