De casus.
De stille afwezigheid van woorden beukt nog na op mijn trommelvliezen. De ontbrekende begroeting, de wegdraaiende blik. ‘De ontmoeting’ was onvoorbereid. De emotie van het moment daarom des te puurder. Échter. Onverbloemd. Rauw. En hoewel mijn verwachtingen bij de ontmoeting niet hoog waren, zeurt het toch na in mijn gedachten. Het laat me niet koud. Het kleine beetje warmte dat ik er in had willen leggen is ondergesneeuwd door het enige dat in mij achterblijft; het ijskoude gebrek aan liefde en de woordeloze stroom onuitgesproken verwijten.
Ik stap in de auto, nog namijmerend hierover. Gefrustreerd vraag ik aan God hoe ik vorm moet geven aan deze gebroken relatie. Zelf zie ik het gewoon niet meer. En eigenlijk heb ik ook helemaal geen behoefte om er nog langer in te investeren. Ik ben er eerlijk gezegd gewoon klaar mee.
Het proces.
Maar ondanks dat ik er op dat moment klaar mee was, liet het me niet los. Vandaar ook dit blog. Van casus tot blog dus. Je kunt je misschien indenken dat dat een proces is. Denken. Schrijven. Lezen. Backspace. Weer denken. Opnieuw schrijven. Nog eens lezen. Backspace. Dit herhaalt zich bij mij een aantal keren tijdens het schrijven van een blog. Vooral bij dit blog. De gevoeligheid van het onderwerp is hier debet aan deze keer. Vragen borrelen bij mij omhoog. Verwoord ik het wel goed? Wel op de manier zoals ik wil dat het overkomt? Ik probeer in de rol van jou als lezer te kruipen en lees alsof ik zelf geen weet heb van wat er gaat komen. Alsof ik het zelf niet doorleefd heb. Alsof ik iets lees van zomaar een kerel die blogs schrijft.
Maar ik weet wél wat er gaat komen. Dat maakte het zeker deze keer voor mij zo lastig; De Jezus weg. De weg die Hij wil dat wij gaan. De weg die Hij wil dat jij gaat. Dat ik ga. Altijd. No mather what. De weg die op momenten zo heerlijk kan zijn, maar soms ook zo oneindig moeilijk. Onmogelijk zelfs…
Helder en krachtig.
Het antwoord van God op zo’n hartenkreet, in dit geval de gefrustreerde vraag aan God na de ontmoeting, is niet altijd wat je zelf had gedacht. Meestal niet eigenlijk. Het komt ook vaak onverwacht helder en krachtig binnen. Zo is Hij.
“Want levend en krachtig is het woord van God, en scherper dan een tweesnijdend zwaard: het dringt diep door tot waar ziel en geest, been en merg elkaar raken, en het is in staat de opvattingen en gedachten van het hart te ontleden.” Hebreeën 4:12
Als je je openstelt voor de Bijbel, het Woord, voor Jezus, wil Hij zo tot je spreken. Dan kan Hij vanuit het niets een kraakhelder signaal geven. Een antwoord. En nee, als jouw opvattingen en gedachten daardoor bloot komen te liggen is dat niet fijn. Niet mooi. Maar altijd verduidelijkend. Waar.
De interventie.
Na de ontmoeting rij ik gefrustreerd naar huis. De band Sela doorbreekt mijn gedachtestroom. Helder klinkt het lied ‘U bent de God die roept’ uit de boxen en de woorden slaan in als een bombardement. Woord na woord explodeert in het diepst van mijn wezen; Jou gekozen. Opgedragen Mijn weg te gaan. In Mij blijven. Vruchten dragen. Ga dan in Mijn Naam!
Ik voel tranen branden in mijn ogen. U hebt mij gekozen Jezus, daar dank ik u oneindig veel voor! Maar Uw weg gaan Heer.., ik verlang er hartstochtelijk naar, maar ik denk dat ik het niet kan. Zeker niet op dit gebied. Uw weg hier Jezus, is voor mij moeilijk begaanbaar terrein. Ik heb U nodig…
Levenslessen.
Bovengenoemd nummer van Sela is gebaseerd op Johannes 15, het verhaal van de Wijnstok en de ranken. Het verhaal vertelt over ‘de Jezus weg’. De weg die Hij ging. En die jij mág gaan. In Zijn Naam.
Blijf in Mijn liefde, alle dagen zingt Sela verder.. Ik lees het na in de Bijbel. “Blijf in Mijn liefde” (Joh. 15:10). Dat is dus de Jezus weg. In Zijn liefde blijven, alle dagen. In liefde voor elkaar. “Dit is Mijn gebod, dat gij elkaar liefhebt, gelijk Ik u heb liefgehad” (Joh. 15:12). Hoe kan ik deze liefde tonen in de ontmoeting? De liefde waarmee U mij hebt liefgehad?
Het antwoord volgt een paar verzen verder; “Niet u hebt Mij, maar Ik heb U uitgekozen opdat u zoudt heengaan en vrucht dragen..” Heengaan, de wereld in. De ontmoetingen tegemoet. Vol van Jezus liefde. Niet in eigen kracht dus, maar omdat Jezus je uit heeft gekozen. Uitgekozen om Zijn woord te horen. Jou ermee in je hart te raken. Je aan te raken. Jezus wil jou. Niet een klein beetje, niet voor een groot deel, maar helemaal. Omdat Zijn liefde ging tot het eind. Zelfs tot in de dood. De meest verachtelijke dood die je maar kunt bedenken. Hangend aan een houten kruis. Met spotters om Hem heen.
Jezus hing daar. En Jezus bleef hangen. Hoewel Hij volledig God was en de macht had om het kruis te laten voor wat het was. Hij koos ervoor om de weg te gaan. De weg om, als mens, de straf op alle zonden van alle mensen te dragen. De Jezus weg. Uit liefde. Voor jou. Voor mij. En dan dat gebod weer uit Johannes 15; “dat gij elkaar liefhebt, gelijk Ik u heb liefgehad.” Op die manier. Zoals Hij. Tot het eind. Dat is de Jezus weg. De weg van zelfopoffering. De weg van liefde voor elkaar.
Concreet maken.
Het houdt in dat we terug moeten. Terug naar nieuwe ontmoetingen, via de Jezus weg. Bidden. Gaan. Liefde geven. Zonder te verwachten dat je het terug ontvangt. Bidden in de Naam van Jezus. Want dat is wat Hij belooft in Johannes 15:16; “opdat de Vader u alles geeft wat u Hem bidt in Mijn Naam.” Bidden om liefde te kunnen geven. Want dat jij en ik het zelf niet kunnen is een pijnlijk gegeven, een feit. Maar we bidden het, in de wetenschap dat de Vader het ons zal geven. Omdat Zijn liefde naar jou en mij uitging, al lang voordat wij liefde voor Hem hadden.
Zijn liefde voor jou is het begin van de Jezus weg. Het reddingsplan. Omdat Vader God niet wilde dat jij verloren zou gaan, stuurde Hij Jezus. Om te lijden en te sterven voor al jouw gebreken. Om jou hiermee vrij te zetten. Te redden. Te verlossen. Niet alleen van je zonden, maar ook van alle gevolgen hiervan. Om jou de vrijmoedigheid te geven Zijn Naam te belijden en Hem te erkennen als Heer van je leven. Zodat jij in al je ontmoetingen kan gaan in Zijn kracht. In de wetenschap dat Hij met je is. En dat Hij weet wat je doormaakt. Omdat Hij het zélf eerst heeft doorgemaakt. Ga! De Jezus weg!
