Echte wijsheid
Echte wijsheid vind ik in mensen die hebben geleden. Dat begint tot me door te dringen. Lijden valt ons allen ten deel, en hoe hard we het soms ook proberen, we ontkomen er niet aan. Verlies is onderdeel van ons aardse bestaan.
Het zijn de mensen die hun pijn recht in de ogen kijken en worstelend met God ondergaan die er aan de andere kant van de tunnel mooier uitkomen. Ik vind wijze mensen prachtig en voel me ontzettend tot ze aangetrokken. Ik wil geen woord uit hun mond missen, ik wil hun input. Ze kunnen luisteren zonder te haasten naar een oplossing maar tegelijk zijn ze in staat direct tot de kern van een probleem door te dringen. Ze kunnen delen zonder je te verstikken. Ze hebben lichtjes in hun ogen, omlijnd met subtiele kraaienpootjes. Ze hebben een gevoel voor humor en zijn niet snel beledigd. Ze hebben hun vertrouwen in een stevige God, ze staan op een rots en zijn niet te beroerd om naar beneden te klimmen om je omhoog te helpen. Ze schrikken niet van jouw ellende, tegelijk zijn ze gevoelig en vullen hun ogen zich met tranen als je jouw pijn met ze deelt.
Met goed lijden bedoel ik niet zwelgen in zelfmedelijden en klagen. Ook bedoel ik niet de grijze, zware deken van depressie. Nee, ik bedoel rouwen.
Wegrennen
Zo vaak rennen we weg van onze pijn en teleurstelling. Als onze verlangens niet worden vervuld kunnen we gaan eisen. En als dat ons niet geeft wat we zoeken worden we angstig, gestressd, depressief, boos en uiteindelijk veroordelen we onszelf en de ander. We trekken onszelf dan terug of vallen juist aan, dit kan zich manifesteren op duizend verschillende manieren, de ene meer geaccepteerd dan andere.
Terwijl we op die glijbaan naar beneden zakken vragen we ons af: “Waar is God?”, “Ziet Hij mij?”, “Kan het Hem eigenlijk wel iets schelen?”. En in gedachten cirkelen we rondom het antwoord “Nee”. Die glijbaan leidt niet naar grazige weiden of wijsheid. Dat is een glijbaan van wanhoop en cynisme.
Wat dan wel? Wat kun je doen als je niet krijgt wat je zo graag wilt? Een goed huwelijk, een kind, een mooie baan, een gezond lijf, een harmonieus gezin. Die dingen zijn niet mis. Die dingen zijn goed en mooi. Dat zijn zegeningen van God. Wat kun je doen als je ze niet krijgt of hebt verloren?
Rouwen
Rouwen. Met God. Hij kan het hebben. Hij heeft je gemaakt en voelt je pijn. Ga met je boosheid en verdriet naar Hem. Daarvoor heb je tijd nodig. Dat dal van diepe duisternis is geen picnic. Het duurt even, maar Zijn staf is nog net zichtbaar.. daar verderop in de schaduw verdwijnend… Blijf die staf volgen. In dat dal en met die rauwe pijn die tijd kost om volledig tot je door te dringen, kom je uiteindelijk met God tot acceptatie. Dat het zo is. Hij kan ons de vrede bieden die alle verstand te boven gaat. Een vrede terwijl je midden in de storm van je leven bent. En als je bij acceptatie bent aangekomen, komt er ruimte voor hoop. Hoop dat God een plan voor je heeft, een plan voorbij het verlies. Hoop dat God al die ellende kan gebruiken voor Zijn glorie. In het boek Jeremia lezen we het volgende;
“Want Ik weet welke plannen Ik voor u heb, zegt de Here. Met deze plannen heb Ik voor u het goede op het oog en niet het kwade”
Genezing
Wie wordt ’s morgens wakker en denkt: “Kom, laat ik nu eens gaan rouwen en mijn pijn voelen en God daarbij betrekken”. Ik niet, dat is hartstikke moeilijk. Maar het is het begin van je genezing. Het begin van een beweging op je weg vooruit. En Hij weet hoe het voelt. Ook kan Hij je precies dat geven wat je nodig hebt, in een gebaar van een ander, een lied op de radio, een zonnestraal of wat dan ook. Terwijl je rond tastend en onzeker de stappen in de duisternis zet, kan Hij je bij de hand nemen zonder dat je het op dat moment door hebt.
Terugkijkend kun je zien dat je naast het het verwerkte verdriet en de pijn die je met je draagt, ook wijsheid en nieuwe hoop hebt ontvangen. Wacht, je bent meer op Hem gaan lijken.
