Het is zaterdag, pas halfelf. Mijn quiche ligt in de oven en met een licht geblakerde pollepel roer ik in mijn pompoensoep. De vaste kickboks-les mis ik, vanwege een onrustig huisincidentje. Jammer, aangezien ik op dit moment graag iemand een rechtse had verkocht. Door een gesprek met mijn zoon en een duidelijk gevalletje PMS overzie ik mijn emoties en de tijd niet. Ik kies voor rust en als ik al roerende in mijn pan even heel bewust contact met boven maak, ontspan ik meteen. Ik bedenk mij direct: ‘had ik dat vanmorgen nou maar meteen gedaan.’
De ochtend start namelijk best goed. Ik stap op tijd uit bed, met het goede been, waarna ik de keuken in duik op zoek naar enkele recepten. Met een cappuccino in mijn hand luister ik naar het nummer Behold van Hillsong Worship. Je snapt het. Fluitend en neuriënd zoek ik ontspannen in de stapel Jumbo en AH-recepten. Ik doe zelfs een poging dezelfde tonen als de leadzangers te halen. Dat uiteraard mislukt.
Brullende puberleeuw
Ook volgens mijn oudste zoon, die bij het refrein de keuken binnenstrompelt. Het is alleen geen grap. Hij is bloedserieus en geeft mij naast deze snauw ook nog een verwijt dat ik geen brood voor hem heb klaargemaakt. Ook goedemorgen.
Het inlevend vermogen ontbreekt, want deze puber gaat gewoon door met een klaagepisode over zijn zaterdagmiddagbaantje en vindt mij stierlijk vervelend als ik hem twee keer iets vraag. Zucht. En dan gebeurt het. Aangezien mijn PMS, en hoogstwaarschijnlijk het ontbreken van mijn ochtendgebed, ervoor zorgt dat mijn emoties heen en weer slingeren, schiet ik vol. Het raakt mij ineens wat hij zegt. Natuurlijk kan ik niet zingen. Maar wat gebeurt er toch in dat puberbrein dat hij mij ongewild als emmer gebruikt, waar hij zijn puberfrustraties in kan deponeren?
Zijn onaardige blik, die niks over mij zegt, schiet dan toch ineens in mijn systeem. En mijn wekenlange christelijke ‘ik probeer je te begrijpen en het komt wel goed’ houding slaat om naar boosheid gepaard met tranen. Ik vraag hem of hij alsjeblieft eens kan stoppen met onaardig doen. Ok, en nu eerlijk. Ik zeg hem eigenlijk gewoon: ‘Hou op met dat negatieve gezeik!’ Ik ben namelijk de enige vrouw in huis en deze titel behoort mij toe.
Na wat gebrul van mij en een corrigerende riedel van zijn vader, die ondertussen met dichtgeslagen ogen naar beneden is gekomen, verdwijnt de oudste puber. Maar niet, zonder sorry te zeggen. Uit zichzelf. De rest van de dag zit hij boven en zet hij zijn Netflix marathon voort, naast die ene vervelende vakken-vul-onderbreking dan. Hij klaagt er alleen niet meer over. Vandaag.
voor nu begrijp ik vooral de Bijbeltekst over de brullende leeuw die ronddwaalt. Die negatieve energie die een weg zoekt om zomaar bij je binnen te dringen.
Het komt goed
En ik? Ik probeer door te ademen. Dat is überhaupt het enige wat ik kan doen. Het komt goed, dat geloof ik. Het kost wat moeite, maar na enige tijd probeer ik dankbaar terug te kijken naar de situatie. Ook al miste ik mijn boks-les, ik heb weer wat geleerd. Mijn man neemt mij, en zelfs mijn hormonen, serieus en stelt grenzen. Ook ik deed dat. En ik kijk naar die prachtige puber die ondanks zijn verontwaardigde ‘waar gaat het allemaal over? blik’ toch wat teruggeeft van mijn empathielessen. Maar voor nu begrijp ik vooral de Bijbeltekst over de brullende leeuw die ronddwaalt. Die negatieve energie die een weg zoekt om zomaar bij je binnen te dringen. Een nare emotie die ineens deelgenoot wordt. Ik vraag God om wijsheid en waakzaamheid, zodat ik deze negatieve energie sneller kan zien en mij daar niet door laat beïnvloeden. Ik wil er graag voor anderen zijn, maar dan wel met datgene wat ik over heb. De woorden van het liedje waar ik net nog uit volle, valse borst mee meezong, herhalen zich in mijn hoofd.
‘_Behold I have a friend. The Spirit breathing holy fire within. My ever present help. Speaking truth when I can’t find it.’
_
Ik mag baden in die ware grenzeloze liefde. In de stilte boven mijn pan weet ik dat God mij goede energie geeft. O ja! En ook niet onbelangrijk. Ik kom weer tot de conclusie dat ik als biddende moeder wil volharden. Om een betrouwbaar voorbeeld zijn, die stimulerend en jubelend aan de zijlijn staat. Een moeder die volhoudt om steeds opnieuw onvoorwaardelijk lief te hebben, ondanks de omstandigheden en mijn verwachtingen. Het moederschap is een belangrijke taak en er is nog genoeg te leren. Zeker als je het in een groter perspectief bekijkt en dus eentje met een gebed zonder eind.
