In gesprek over iets onbelangrijks wandelen mem en ik, ’s avonds rond een uur of elf, de trap op naar boven. We komen aan in de badkamer en ik zie een paar nieuwe flesjes op de badrand staan. “Hé, heb je dit nieuw gekocht?” vraag ik mem geïnteresseerd. Ja, die had ze nieuw gekocht. Uit de etos, maar 4 euro per stuk. Een wit tubetje met mooie letters en goud-gekleurde randjes. Dat moet heerlijk badschuim zijn, denk ik automatisch bij het bekijken van dit fraaie verpakkinkje. Ik frons terwijl ik over mijn eigen eigenaardige gedachte nadenk en kijk mem lachend aan.
“Het ziet er mooi uit zeg!”
“Ja hè,” antwoord ze blij.
“Daarom heb je het gekocht hè?” Beiden schieten we in de lach.
De buitenkant
Een kleine gebeurtenis doet me zo eens nadenken… Waarom doen we dat? Waarom kopen we een tubetje badschuim bij de Etos als het er mooi uitziet van buiten? Horen we niet badschuim te kopen omdat het lekker ruikt? En waarom kopen we in de supermarkt het pak ontbijtgranen dat er het leukst uitziet? Gaat het niet om wát er in dat pak zit en hoe dat smaakt? Waarom zoeken we de schattigste puppy uit? Waarom kiezen we het mooiste konijntje en niet per se het liefste? En waarom laten we eigenlijk iemands uiterlijk soms bepalen of we een praatje met iemand gaan maken of niet?
Wat is er met ons, dat we ons zo laten leiden door de buitenkant van iets, terwijl het daar helemaal niet om gaat?
De media en de productiewereld weet maar al te goed hoe dit werkt. Er wordt ongelooflijk veel tijd besteed aan verpakkingen, aan reclames, aan de manier waarop iets gepresenteerd wordt. Niet om te weerspiegelen wat het product daadwerkelijk inhoudt… nee, om mensen een valse indruk te geven. Een betere. En een vervormde. Geloof me, een verpakking spreekt niet altijd voor wat erin zit.
Beoordeeld op mijn “looks”
Toen ik auditie deed voor een Conservatoriumopleiding, kreeg ik een compliment over mijn uiterlijk. Ik had net twee zelfgeschreven liedjes voor de jury gezongen. “Je ziet er goed uit! Een goed gevoel voor stijl heb je, daarvoor ben je in ieder geval geslaagd,” zei jurylid 1 bloedserieus. Ik vatte dit op als een complimentje en bedankte haar op een vriendelijke manier. Ze hadden 5 minuutjes overleg en besloten toen om mij nog niet toe te laten, zodat ik nog even kon groeien op muzikaal gebied. “Maar aan je uiterlijk ligt het niet hoor!” vulde jurylid 2 aan. Toen pas besefte ik mij dat ik geen compliment kreeg, maar een beoordeling op mijn auditie. Hoe ik eruit zag, was daadwerkelijk een punt op de eisen-lijst geweest waaraan ik moest voldoen. Ik was zojuist positief beoordeeld op mijn “looks”. Je zou zeggen dat ik blij zou zijn, maar er ging eigenlijk maar één ding door mijn hoofd: Wat als ik er anders uit had gezien?
Vooroordeel
In een wereld als deze word je voor de gek gehouden. Productiebedrijven gebruiken de mooiste en aantrekkelijkste verpakkingen om de consument maar te lokken naar hun product. Waarom? Er moet geld in het laadje komen. Maar we houden onszelf af en toe ook flink voor de gek. Soms vergeten we om een keer op iemand af te stappen die er apart of juist anders uitziet. Iemand met versleten kleren? Iemand die niet aan de schoonheidsidealen van tegenwoordig voldoet? Uiterlijk kan je op zo’n moment enorm misleiden.
Een goede gok
Iemand met versleten kleren kan namelijk je trouwste vriend worden. Iemand die de “looks” niet heeft kan alsnog een geweldige muzikant zijn. De lelijkste puppy kan het liefste gezelschapsdier zijn. En badschuim in een prachtige verpakking? Ik noem het maar een goede gok, dat het zo lekker rook! Want een verpakking spreekt niet altijd voor wat erin zit!
