Roderik (mijn partner) en ik woonden al samen toen ik tot geloof kwam. Ik weet het, het leeft meer en meer in de samenleving: ‘laten we het eerst maar eens aankijken!’
We zijn niet per se met die gedachte gaan samenwonen. Roderik had al een huis, ik trok bij hem in, klaar. Het kostte niets, het was een beslissing die snel (niet volledig ondoordacht overigens) genomen was: we waren het heen en weer pendelen zat. In elk geval geen beslissing op basis van ons geloof, want we geloofden nog niet, ondanks onze christelijke opvoeding.
Trouwen
Nu, anderhalf jaar later, hebben we allebei God leren kennen en dat is een enorm wonder. We zijn er nu ook van overtuigd – vanuit liefde en vanuit geloof – dat we willen trouwen: in juni is onze grote dag, waar we enorm naar uitkijken.
‘Ik en mijn huis, wij zullen de Heere dienen!‘ (Jozua 24:15)
Uiteraard heb ik overal verteld dat we gaan trouwen: aan de familie, aan mijn vrienden, op het werk en aan reisgenoten. Wat me enorm verbaast, is de reacties die we daarop krijgen. Niet het feit dat mensen ervoor kiezen om niet te trouwen maar wel samen te wonen, want die keuze maakten wij destijds ook. Maar wel de redenen die mensen noemen om níét te gaan trouwen! Een greep uit de collectie van wat ik het afgelopen halfjaar te horen kreeg:
‘Trouwen? Toch zeker wel op huwelijkse voorwaarden? Straks ga je uit elkaar en dan blijft hij lekker met jullie spullen zitten!’
‘Doe je dan ook een gezamenlijke rekening enzo? Dat vind ik wel naïef hoor. Je moet altijd zorgen dat je in elk geval je eigen (spaar)geld houdt.’
‘Handig dat je in gemeenschap van goederen trouwt. Want je bent bij hem ingetrokken, toch? Dan is het nu ook jouw huis.’
‘Neem je echt zijn naam aan joh? Dat is echt heel lastig als je uit elkaar gaat, dan moet je dat overal veranderen. Er zijn mensen die zelfs in hun handtekening de achternaam van hun man opnemen. Dat is toch dom?!’
‘Nemen jullie ook een trouwring? Ik ken wel mensen die hun trouwring afdoen als ze naar de kroeg gaan, het zegt dus echt helemaal niks.’
‘Ik vind het altijd zo’n loze belofte: trouw tot in de dood. Er scheiden zoveel mensen; je moet wel realistisch blijven. En waarom zou je bij elkaar blijven als je er niet gelukkig van wordt?’
Ik gericht
Ik weet echt wel dat er heel gegronde redenen zijn om te kiezen voor een scheiding, ook op bijbelse gronden. Het gaat me ook niet om scheidingen of een oordeel daarover. Maar wat pijnlijk en confronterend om te concluderen hoe onze samenleving steeds ‘ik-gerichter’ wordt. Het komt overal in terug: als je zélf maar gelukkig bent, als je zélf maar zorgt dat je alles op een rijtje hebt, als je zélf maar financiële zekerheid hebt.
Ik zeg niet dat het makkelijk zal worden en dat alles altijd van een leien dakje zal gaan. Maar hoe meer ik-gerichtheid en eenzaamheid om me heen zie, des te meer ik begrijp dat God het zo niet bedoelde. Laten we vechten voor elkaar! Laten we naar elkaar omzien, ook als dat ons soms energie kost en als we onszelf dan even moeten vergeten. Laten we Jezus volgen en gericht zijn op geven in plaats van op ontvangen! Daarom vragen we op onze huwelijksdag om Gods zegen: omdat ik ervan overtuigd ben dat we Gods zegen nodig hebben en omdat we ons huis op Hem bouwen. Omdat Hij onze rots is en ons leert om niet ik-gericht te zijn.
