De waan van de dag in deze wereld staat steeds meer open voor ontwrichtende informatie en manieren van leven. Het komt tot ons in allerlei vorm. Hierdoor staat het vinden van gemeenschappelijke grond die goed is voor onze samenleving als geheel (en onze kinderen) steeds meer onder druk. Het veroorzaakt met regelmaat overtuigingen die lijnrecht tegenover elkaar staan in het gevecht gezien of gehoord te worden. Als we niet oppassen een ieder voor zich, elk levend op een eigen (onbewoond) eiland.
Het tot mij nemen van nieuws, is altijd iets geweest dat ik van nature graag doe. Maar wat als het aanbod van informatie wat tot ons komt leidt tot een verward en desolaat bestaan? Hoe kan geloof in een absolute waarheid dat God regeert blijven staan in een tijdsgeest waar elke waarheid wordt bestreden met een andere waarheid? Het is simpelweg het gevolg van een weg die de mensheid gaat zonder overgave aan Hem. Dit van God losgeweekte proces vecht ook ons aan en daagt uit op een manier die we niet altijd zelf kunnen overzien. Samen veilig en weerbaar in Zijn handen is onmisbaar om standvastig en relevant te blijven in de tijd die komen gaat.
Zal ik geloof vinden als Ik terug kom? Een vraag van Jezus die mij raakt. Hoe kan het dat zovelen van onze generaties Hem verlaten hebben en wat goed en recht is, hebben ingeruild voor eigen kortstondig gewin? Onszelf in het centrum zetten van Zijn schepping doet enorm tekort in alles wat Hij heeft bedoelt. Het is naar mijn mening niet voor niets dat het lijkt alsof het geloof in onze maatschappij steeds meer wordt bestempeld als achterhaald, iets voor mensen waarbij de tijd heeft stilgestaan. De zelf gekozen weg van het eigen individu ondermijnt hierin een sterke gemeenschapszin van samen optrekken tot Zijn eer.
De manier waarop Gods gemeente handelt is in veel gevallen helaas hetzelfde, samen met elkaar kunnen we een veel grotere positieve invloed hebben in de wereld om ons heen. Een aanzuigende kracht die niet de stoppen is, omdat Hij hiervan de aanjager is. Het is niet te laat te veranderen tot het besef dat wij allen Gods eiland zijn in deze gebroken wereld van eigen gecreëerde eilandjes. Niemand bezit de gehele waarheid, juist de ander is nodig voor het breder perspectief. Zijn immense grootsheid en schoonheid is als individu niet te bevatten. Hierin groeien is onmogelijk zonder open te staan te willen leren van een tegenpool. De een is streng gedisciplineerd, de ander ingetogen introvert en weer een ander expressief uitbundig. Ook zijn er Bourgondisch ingestelde gelovigen, terwijl anderen weer zuinig en minimalistisch zijn. Dit of een geheel andere mix van karaktereigenschappen: Wanneer komt het besef in Zijn kerk dat het een niet beter is of onder doet voor het ander?
We zijn verleerd te erkennen dat God in Zijn verscheidenheid iets in de ander heeft gelegd wat ons allen kan aanscherpen op een manier die Hem dierbaar is. Of anders gezegd; Een leerschool die ons Zijn diversiteit en veelkleurigheid van schepping openbaart. Alleen dan zullen we God beter leren kennen in het besef; Hij geeft leven in overvloed door het leven dat Hij gaf. Hij haat de zonde meer dan we ooit kunnen beseffen. Maar tegelijkertijd geldt ook: Hij is genadiger voor ons die zondigen dan ooit doorgrond zal kunnen worden. Een ding is zeker; Spiegelend aan wie Hij is schieten we allemaal onnoemelijk tekort. Elke dag vereist een nieuw begin met Hem.
Dit is precies waar ik naar toe wil. Ik wil leren van een gereformeerde gemeente, waar rechtschapenheid, trouw en discipline nog echt bestaat. Maar tevens uitstrekken naar het vrijmoedigheid uitstappen in vertrouwend geloof van een pinkstergemeente die verlangt dat Zijn kracht (weer) zichtbaar is in ons dagelijks leven. En als ik op een bepaald moment in mijn leven aan geen van deze twee belevingsvormen kan voldoen hoop ik rust te vinden in een omgeving van relativering en berusting die troost en influistert; Doe wat je kan, het is Hem goed genoeg. Er is hierin geen eerste of geen laatste, omdat hij de Alfa en Omega is. Hij is de bron van alles wat was, wat is en wat komen zal.
Laten we niet doen als deze wereld en per direct stoppen met een vriend een vijand te noemen. Het bevechten van elkaar met onze eigen kijk op waarheid. Niet verder kijkend dan onze aangeleerde gewoonten of eigen gekoesterde schat. Laten we samen Gods kerk zijn, waar de ander iets van Zijn schoonheid mag openbaren wat ikzelf niet zie. Hij heeft in ons allen talenten gelegd waar een ander door kan groeien in Zijn wil. Alleen dan kunnen wij een gezamenlijk bloeiend eiland vormen voor alle (toekomstige) generaties. Als zijnde een onwrikbare vuist van God kracht die bestand is tegen alles wat komen gaat. Een veilige kalme plaats in roerige onstuimige tijden. Een haven die nu nog zo vaak in mist gehuld is voor een ieder die (onbewust) een thuis zoekt naar Hem die leven geeft. Ik kan mensen die niet kunnen geloven goed begrijpen, omdat het altijd tal van (begrijpelijke) redenen heeft. Heb daar zelf ook gestaan en zal dat nooit vergeten. Laten we het veel meer voor hen opnemen en hen omarmen met Zijn liefde en trouw. Zodat het harten mag verzachten in een wereld die verhard is. En zeker mogen zijn dat de boodschap van licht en vreugde ook zal schijnen over hun leven.
Ik mijmer over een luchtkasteel. Anderen zouden het een profetie noemen. Droom van massale plekken waar al onze kerken tezamen optrekken. Een podium van kruisbestuiving van al wat Hij ons heeft gegeven. Een plek waar ruimte is voor een kakofonie van alle mogelijke (onsamenhangende) geluiden en inzichten die Zijn naam verhogen. Erop vertrouwend dat Hij door alles heen in staat is Zijn volk als een orkest te dirigeren. Maar tegelijkertijd niet loslatend in de wens uit te strekken naar een intiem samenkomen voor een maaltijd en / of opbouwend echt gesprek. Ik hoop dat we zo aan de wereld kunnen laten zien dat Zijn levens veranderende kracht in woord en daad echt bestaat. Als een lokzang voor iedereen, omdat het aantrekt zolang Hij het is die leidt en ons (tegen onszelf) beschermt. Anders gezegd; Afbreken wat neigt tot klein en exclusief waarheidsdenken en vervangen door: Samen met en door Hem zijn wij juist in onze zwakheden sterk.
Ik wil leren van de door Hem bewust gemaakte verschillen en Hem dankbaar zijn met jou Zijn weg te mogen gaan. Laten we onze (onbewoonbare?) wereld weer bewoonbaar maken met de stellingname: Zonder jou zie ik niet scherp! Dit is hetgeen waar deze wereld die piept en kraakt in al haar voegen in blindheid zo wanhopig naar snakt. Als de roep van een volk met zo zoveel als mogelijk allen; Zonder U zijn wij werkelijk niets, een grasspriet die vergaat. Bouw Uw koninkrijk, kom spoedig Here Jezus. Ik kijk er echt naar uit een biertje met u te mogen doen.
