Genade. Ik vond het een lastig woord. Ongrijpbaar. En jij?
Totdat ik bleef kijken naar dat kindje. Het kindje, waar al eeuwenlang naar verlangd werd. Het kindje, dat op het perfecte moment tijd en eeuwigheid oversteeg. Het kindje, waarnaar Maria keek en wist dat Het haar alles zou kosten. Het kindje, waarin Gods onbegrijpelijke liefde ten volle zichtbaar werd.
Zo klein. Zo groots.
God koos om mens te worden. Hij boog zich neer en werd Eén van ons. Niet omdat wij het zo goed deden. Integendeel. Ooit had de Schepper Zich neergebogen over de eerste mens, die Hij gemaakt had. De mens, een spiegelbeeld van Hemzelf. Vol liefde blies Hij het Leven in. Toch besloot de mens een eigen leven te leiden en zichzelf het middelpunt te maken. God bleef. Trouw. Omdat Hij liefde is. Niet anders kan dan liefhebben. Hij zag Zijn kind ploeteren, zijn eigen dood tegemoet wandelen. Het kind dat Hij zo liefheeft. Hij gaf het ultieme offer, in Zijn onstopbare liefde: Zijn Zoon. Zijn Zoon die de weg ging. De weg opende. Terug. Naar het Leven. Naar het Licht. Naar Thuis. In Zijn eeuwige Liefde.
Genade. Echt oneindig groot. (Be)Grijp jij het?
