De trein van het leven dendert door op het spoor van ons bestaan. Vele seizoenen zijn prachtig, maar andere een stuk lastiger te verwerken en helaas ontstaan er gedurende de tijd verstrijkt ook knooppunten die blijven knellen. Onderweg kijken we uit het raam; Bij elke oogopslag een kortstondig beeld, een vergezicht dat continue verandert in een volgend blikveld. Zolang het eindstation niet in zicht is, blijft het leven een zoektocht naar herkenningspunten om ons richtingsgevoel te kunnen duiden.
Stel voor; Je staat op het perron en hebt net de laatste trein gemist, omdat je horloge die je blindelings vertrouwde toch onverwachts achterliep. Je reis begint met een tijdverlies, die niet meer goed gemaakt kan worden. Je komt hierdoor niet op je uiteindelijke bestemming aan. Het is als de zondeval die ons een achterstand heeft bezorgd, welke niet op eigen kracht is in te halen.
Genesis 2:16-17 “Hij legde hem het volgende verbod op: Van alle bomen in de tuin mag je eten, maar niet van de boom van de kennis van goed en kwaad; wanneer je daarvan eet, zul je onherroepelijk sterven.”
Waarom plantte God deze boom in het paradijs? Een veel gehoord argument is; Het gaf vrijheid om Hem te gehoorzamen, zonder ruimte voor eigen keuzes is er geen sprake van een vrije wil. Ik denk dat dit waar is, toch ben ik er tevens stellig van overtuigd dat ik vroeg of laat hetzelfde had gedaan als Adam en Eva. Zou God niet al vooraf hebben geweten dat wij allen dezelfde fout zouden maken? En als Hij dit geweten heeft, wat is hiermee zijn doel?
Het is voor mij een hele relevante vraag. Er zijn mensen die het bevragen van God bestempelen als ongemakkelijk en vinden het ook wel ongeloof. Hoewel ik erken dat er sprake is van een machtsverhouding tussen God en mens, zie ik het toch als een manier die bij mij past om in eerlijkheid en oprechtheid mijn hart te delen met Hem. Er op vertrouwende dat Hij Zijn weg wel vindt met mij.
Genesis 3:22 Toen zei de HEER God: ‘Nu is de mens aan Ons gelijk geworden, nu heeft hij kennis van goed en kwaad. Nu wil Ik voorkomen dat hij ook vruchten van de levensboom plukt, want als hij die zou eten, zou hij eeuwig leven.’
God vinden door te gaan geloven in Jezus, is als het eten van de levensboom in het paradijs, welke eeuwige leven schenkt. Hoewel er een lang proces aan vooraf ging, geldt dat ook voor mij. Ik geef mij niet gemakkelijk over aan iets of iemand die communiceert: Je schiet tekort! Om het nog wat opstandiger te maken; Het was in eerste instantie niet wat Hij deed, maar juist de kennis van goed en kwaad wat mij heeft geholpen om Jezus te aanvaarden. Het is (mijn) zonde dat alles wat Hij wel goed deed heeft verheerlijkt.
Een verhaal van 2000 jaar oud, hoe kan dat relevant zijn in de tijd van nu? Ik denk dat het antwoord omsloten is in het werkwoord geven. Zijn leven komt om de hoek kijken alsof mij een welverdiende linkse en rechtse wordt gegeven. Pure schoonheid waar ik niet om heen kan, omdat Hij heeft gegeven zoals niemand anders ooit. Niet omdat Hij beter is, maar juist omdat God niet meet met twee maten. Hij legt niemand iets op, wat niet juist in eerste instantie geldt voor Hem als eersteling.
Er zijn meerdere verhalen die samenkomen aan het kruis; Een van vergeving, verlossing van zonde en haar gevolg. Jezus overwon het kwaad door het doen van enkel goed. Hierin komt Hij ons tegemoet in alles wat wij zelf niet kunnen verwezenlijken. Deze reddende kracht is prachtig en van onnoemelijke waarde, maar is niet het gehele verhaal. Vooral niet voor mensen waarbij het leven in al haar heftigheid zorgt voor onuitsprekelijke pijn en verdriet. Niet (kunnen) geloven kan hiervan een gevolg zijn.
Zijn van pijn doordrongen laatste woorden stervend aan het kruis gaan door merg en been en doen er toe: Mijn God, mijn God, waarom heeft U Mij verlaten? Hij had geen zonde in Zijn leven, was daardoor niet als ons totdat Hij die woorden sprak. Was altijd één met God zijn Vader, maar nu moederziel alleen door de zonde van ons bestaan. Hij volbracht Zijn wil, ondanks dat het Hem alles koste. Met een gebroken hart riep Hij als laatste in vertrouwen uit: Vader in uw handen leg Ik mijn geest.
Een uitweg voor mensen waar pijn, verdriet en moeite alles om hen heen verstikt. Jezus heeft ook dat doorleefd. Het eindstation van ons bestaan is een nieuw begin met Hem. Dat relateert met iedereen, niemand uitgezonderd !
