Soms voelt leven met God als overleven. Je bidt, je leest, je wil wel – maar vanbinnen is het stil. Dor. Dood. Je hart ligt als losse botten in het stof. Geen richting. Geen adem. Ezechiël kent die plek. God neemt hem mee naar een doodse vallei vol botten. En dan zegt God: “Profeteer. Roep mijn Geest.” En dan begint het. Je hoort het rammelen. Botten schuiven, klikken in elkaar. Pezen en spieren verschijnen, er komt huid overheen. Alles lijkt compleet – maar het leeft nog niet. Pete Greig noemt dat een half-way miracle. De vorm is er, maar de adem ontbreekt. En God zegt: “Roep Mij aan. Laat Mij het afmaken.” Ik herken de momenten waarop ik dacht: dit is het wel. Een beetje richting, een beetje rust. Maar diep vanbinnen bleef ik verlangen naar meer. Het voelde nog te doods, te dor, te onaf. En dan fluisterde de Geest: “Laat Mij je echt levend maken.” Misschien zit je klem op die plek. Of ben je nét in beweging gekomen, maar voelt het te levenloos, te dor. Dan is mijn gebed voor jou: Kom, Adem, Geest van God. Kom over deze droge botten. Laat deze vallei weer leven. En als jij op dat punt bent – dat je bijna denkt: dit is goed genoeg – dan zeg ik dit tegen je: C'mon! Ga door! Roep Hem aan. Laat je vullen. Neem geen genoegen met de buitenkant als je diep vanbinnen weet dat er meer is. Laat Hem jou voluit tot leven brengen. Nodig Hem uit op de troon van je hart, van je leven.
