Ff serieus…! Dat was écht mijn gedachte toen ik het christelijke magazine opensloeg bij een reclame voor de BMW 2 serie Gran Tourer. Op de foto een prachtig landgoed, statig en strak, voorzien van alle statusverhogende factoren. Op de voorgrond de nieuwe BMW 2 serie Gran Tourer. Daarnaast, keurig in het gelid opgesteld, een typisch kerkgaand ‘Burberry’ gezinnetje. Of beter gezegd; gezin. Papa, mama en vier kinderen. Twee jongetjes, haar keurig in een gladde scheiding gekamd, blousjes aan, nette broek. De kleine meisjes stonden semi-spontaan op de voorgrond in hun schattige rokjes, versierd met allerlei tierelantijntjes. Papa en mama daarachter, papa nonchalant leunend op zijn nieuwe BMW. Mama kon nog net een glimlach door haar masker heen persen maar kon niet voorkomen dat haar gezicht meer realiteit uitstraalde dan de rest van de foto..
Tenenkrommend
In het artikel ernaast (ja, de advertentie besloeg twee hele pagina’s) deden papa en mama om beurten verslag van de fantastische keus die ze hadden gemaakt met het aanschaffen van de BMW. “want ja, met vier kinderen ben je tegenwoordig al snel veroordeeld tot een busjes-achtige auto en dat zag ik écht niet zitten..” aldus mama. Papa vervolgde een stukje verder dat de BMW zelfs nog goed presteert als je met het hele gezin mét bagage onderweg bent.. Met een steeds groter wordende weerzin las ik het artikel uit. Puur uit verbazing dat dit bestond; Dat de redactie van een gerenommeerd christelijk tijdschrift een advertentie plaatst waarbij hun lezers in de val gelokt worden waar ze zelf zo tegen waarschuwen. Ff serieus…! Ik ben verre van wereldvreemd, maar dat het zó slecht gesteld was met de religieuze elite in ons land had ik niet verwacht.
Tegenstelling
Misschien kwam het wel omdat de tegenstelling zo groot was. Ik had namelijk net de avond daarvoor het filmpje ‘The campfire story’ gezien, van de band ‘Rend collective’. Écht een aanrader trouwens. Hierin wordt de kerk voorgesteld als een kampvuur; een groep mensen die bij elkaar komt om het geloof en de onderlinge band warm te houden. Om warmte te verpreiden. Om licht te brengen. Een van de bandleden stelde dat openheid en echtheid de eigenschappen zijn van de kerk van Christus op aarde. Niet zouden móeten zijn, maar ZIJN.
Intiem en uitnodigend
Intiem en uitnodigend, een sfeer alsof je om een kampvuur zit. Iedereen is welkom en iedereen mag zich warmen aan de liefdeboodschap van het Evangelie. Aan Christus. Geen exclusiviteit hier, het is voor íedereen op onze planeet! In het Koninkrijk van God zijn geen buitenbeentjes. Alleen broers en zussen die met elkaar kunnen delen waar het om gaat. Waar ze mee zitten. Zonder tierelantijntjes. Zonder namaak glimlach.
Werelds
Geen elitair gedrag dus, dat onder de schijn van vroomheid een setting creëert waarin buitenbeentjes gevormd worden. Geen redactie van tijdschriften die advertenties plaatst die passen in het ideaalbeeld van hun lezers. Want dat is namelijk niet intiem en uitnodigend. Dat is werelds. Dat is mensen voor de gek houden en ze laten streven naar een luchtkasteel wat op klappen staat. Dat is muren bouwen waar deuren zouden moeten zijn. Alsof je op je trouwdag de sluier juist óver het gezicht van de bruid trekt.
Hemels
Maar de kerk is hemels. Wereldwijd. Zonder muren. The sky is the limit. En zelfs die nog niet. De kerk van Jezus Christus is zo’n open gemeenschap dat de vrijheid van een vogel als een vergrendelde kluisdeur is in vergelijking hiermee.
“Want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.”
Drempel
Iedere voorstelling die wij maken van werelds geluk en succes wordt een drempel richting het kampvuur van de kerk van Christus. En hoe meer je hierin meegaat omdat je ergens bij wilt horen, hoe hoger de muur die je optrekt. Hoe strakker de sluier om je gezicht getrokken wordt. Hoe minder je ziet, hoe meer je gaat geloven dat jouw status in het leven, dat straks ophoudt, er toe doet voor God.
Dus ff serieus: Kampvuur of kerkmuur?
