Je hebt gegraven, gezocht, misschien gehuild. Je hebt gelezen, geluisterd, gewandeld. En ergens onderweg gebeurde er iets. Een woord bleef haken. Een patroon brak open. Een gebed werd iets meer dan alleen woorden.
Misschien voelde het klein. Onzichtbaar zelfs. Maar geestelijke groei voltrekt zich vaak in stilte. In de verborgen lagen van je ziel. Vandaag is een uitnodiging om niet door te razen, maar stil te staan. Te danken. Want wie dankt, bevestigt wat God heeft gedaan. Je noemt het bij naam. Je erkent: dit kwam niet uit mijzelf, maar uit Hem.
Dankbaarheid is geen bijzaak in discipelschap. Het is een geestelijke gewoonte die je ogen opent voor de trouw van God. En tegelijk een sleutel om te blijven wandelen in wat Hij begonnen is.
Dank dus. Voor de vrede die landde. Voor het inzicht dat bleef hangen. Voor de stap die je eindelijk zette. Voor het verlangen dat in je wakker werd. En bid dat wat geplant is, niet blijft liggen, maar verder mag groeien, gevoed door de Geest en gedragen door genade.
Hij die begonnen is met iets moois in jou, zal het ook voltooien.
