Van sledehonden is bekend dat ze stukken vlees uit hun eigen lijf rukken als ze niet meer mogen meewerken met het trekken van de slee. Het trekken geeft hun leven zin en zonder deze diepgewortelde zingeving weten ze zich geen raad met zichzelf.
Bizar hoe wij als mensen hierin op hen lijken. Ik geloof niet dat wij aan ons eigen lichaam beginnen op het moment dat we geen zingeving ervaren, maar wel dat we er doodongelukkig van worden. Eenvoudigweg omdat we daar niet voor gemaakt zijn.
God heeft ons, in Zijn wijsheid, gemaakt om deel te zijn van een groter geheel; een lichaam. En pas als jij je specifieke rol binnen dat lichaam vervult, ervaar je zingeving en betekenis. Vaak moeten je eigen verlangens aan de kant om te kunnen voorzien in de behoeften van andere leden van datzelfde lichaam.
Dat roept vaak interne weerstand op.
Maar kiezen voor deze unieke rol geeft je wel inzicht in de dingen die je mag oppakken en mag laten liggen. De eenvoud van de keuzes aan de ene kant en de weerstand die dit oproept aan de andere kant, geven zin aan je dagen.
Net als bij de sledehonden; Het is de eenvoud van het kiezen voor het verduren van weerstand. Kies je niet, dan maakt dat je leven complexer. Verdwijnt de weerstand, dan verliest je leven daarmee ook de glans van betekenis.
