Soms lijkt vooruitgang onzichtbaar. Je bent bezig, je probeert te groeien, je wil vertrouwen, geduldig zijn, leven met vreugde. Maar hoe weet je of er echt iets verandert? Drie weken lang ging het over vertrouwen, geduld en vreugde. Over loslaten en ontvangen, wachten, geduld en volhouden. Wat bracht het je? Misschien voelde het als vooruitgang. Misschien voelde het alsof je nog moet starten.
Asaf in Psalm 77 kende dat gevoel. Hij begon met een gebed dat meer leek op een schreeuw. ""God, waarom voelt het alsof U niets doet?"" Hij probeerde zich eraan vast te houden dat God goed is, maar het klopte niet met wat hij ervaarde. Maar dan maakt hij een keuze. Hij sleept zichzelf terug naar wat waar is. ""Ik zal denken aan de daden van de HEER, ja, ik zal denken aan Uw wonderen van vroeger."" Alsof hij zijn hoofd vastpakt en dwingt: Kijk dan. Kijk hoe God altijd trouw was. Kijk wat Hij al heeft gedaan.
Hij voelt het nog niet. Maar hij kiest ervoor om terug te kijken. En daar, in dat terugkijken, keert de hoop terug. Misschien is dat het. Niet proberen te voelen wat er niet is, maar zien wat waar is. Blader nog eens terug in je boekje. Is er iets veranderd de afgelopen weken? Misschien niet zoals je hoopte. Misschien subtiel. Maar als je het niet opmerkt, mis je de kracht ervan.
Sta even stil. Kijk terug. Niet alleen op wat jij deed, maar op wat God al lang aan het doen is.
