Soms voelt overgave zo groot. Iets radicaals. Je baan opzeggen. Je leven omgooien. Maar steeds vaker ontdek ik dat het begint in veel kleinere momenten. Hoe je reageert als iemand iets zegt wat je raakt. Wat je doet met die gedachte die maar blijft rondzingen in je hoofd. Hoe je kijkt naar de mensen om je heen.
Overgave gebeurt niet één keer op een groot podium, tijdens je belijdenis, je doop of op die ene conferentie; het gebeurt als je op maandagmorgen in de rij staat bij de kassa en kiest om geduld te hebben. Als je een berichtje tikt en even stopt: is dit liefdevol? Als je die ene opmerking inslikt omdat je ergens weet dat dit totaal niet opbouwend is.
De Geest spreekt ook daar. Niet als strenge controleur, maar als zachte kracht. Niet om je klein te houden, maar om je vrij te maken van wat je kleiner maakt: je trots, je haast, je drang om jezelf te bewijzen.
En het wonderlijke is dit: als je Hem toelaat in die kleine dingen, sta je soms ineens op de eerste rij van wat Hij aan het doen is. Waar je merkt: dit is niet uit mij. Dit is genade in beweging. Pete Greig zegt: “God is altijd al aan het werk. Gebed is onze manier om erbij te komen staan.” En ik denk dat dat ook geldt voor overgave. Je hoeft niet het hele plan te kennen. Je hoeft niet groots te leven. Je hoeft alleen te zeggen: “Hier ben ik.” En dan kijken. Meebewegen. Verwonderd zijn. Het is zo mooi!
