De woorden van God blijven maar komen. Niet alleen zal Abraham veel nakomelingen krijgen, hij zal ook zélf gezegend worden. God zal een naam voor hem maken.
Stukje bij beetje maakt God iets los bij Abraham. Iets wat hij misschien al heel diep had weggestopt. De reis die zijn vader ooit was begonnen was in Haran geëindigd.
Motivatie om verder te trekken was er niet. De welvaart maakte het overbodig. Onaantrekkelijk zelfs.
Dat is wat welvaart per definitie doet; het vermoordt de urgentie om in beweging te blijven en het roept een verlangen in het leven naar de status quo.
Woorden van God doen het tegenovergestelde.
Ze leggen de roep van welvaart het zwijgen op en openen je ogen voor de dingen die je niet kunt zien.
Ze maken iets in je wakker. Ze maken jou wakker.
Ze vertellen jou iets wat God allang weet en het is in de mate waarin je deze woorden omarmt dat je de zegen ervan zult ervaren.
Het is in de weg van het Woord dat je zegen en leven zult vinden. Niet als iets maakbaars, zoals andere stemmen je willen doen geloven, maar als iets dat al is.
Gods Woord is eeuwig. Het staat buiten de tijd.
Het ís.
