Zoals er een opbouw is in de dingen die Abraham moet verlaten, zo is er ook een opbouw in de beloften die God aan hem doet. Dit laat zien hoe groot het verlangen van God is naar een persoonlijke relatie met Abraham.
Hij wil Abrahams God zijn.
Hij belooft hem eerst te helpen:
Ik zal je wijzen. Ik zal je tot een volk maken. Ik zal je zegenen. Ik zal je aanzien geven. Ik zal je tot een bron van zegen maken.
Dan gaat God een stap verder, om Zijn verbondenheid met Abraham te bekrachtigen en Hij verbindt Zijn Naam aan Abrahams naam:
“Ik zal zegenen wie jou zegenen!”
Ik ben niet alleen tot zegen voor jou, niet alleen tot zegen door jou, maar Ik zal ook tot zegen zijn voor anderen die jóu zegenen! Ik zal ook hún persoonlijk tot zegen zijn!
Dit Goddelijke verlangen zie je in heel de Bijbel terugkomen: “Ik wil jouw God zijn!”
En God kan jouw God niet zijn in Haran. God kan jouw God niet zijn op een plaats waar alles belangrijker is dan Hij. Een plaats waar comfort ervoor zorgt dat jouw wagen piepend tot stilstand komt.
God wil jouw alles zijn. Jouw God.
Zodat Zijn zegen zal stromen, verder dan jij je ooit voor zou kunnen stellen.
Naar jou. Door jou heen naar de ander. Buiten jou om, persoonlijk, van God naar de ander.
