Groeien gaat ongemerkt maar is een bruut proces. De zaadjes in mijn moestuin ontkiemen in hun stervingsproces en groeien tot volledige planten die me voeden tijdens het avondeten. Mijn kinderen groeien groter, maar zo langzaam dat ik het nauwelijks merk. Soms zie ik het ineens, als ik mijn zoon van een afstand over het strand zie rennen is hij plotseling een jongetje, en geen dreumes meer. Maar als hij diezelfde avond zijn eten schreeuwend op de grond gooit is hij weer de tegenstrijdige en irrationele 2-jarige, midden in zijn ontwikkelingsproces. Ook ik groei nog steeds, niet in de lengte, maar in mijn karakter wel.
Ongewenste gebeurtenissen of confrontaties met mensen kunnen voor een interne strijd zorgen, ongemak en conflict maken me gefrustreerd en onzeker. Inwendig wil ik mijn bord op de grond gooien en wegrennen, “ik lust dat niet!”. Toch ga ik uiteindelijk de strijd aan, ik moet het begrijpen en overmeesteren, ik worstel ermee met God en vrienden, ik schrijf het in mijn dagboek en gooi het op Jezus. Na een tijdje laat ik het los of ebt de urgentie weer weg. En dan, dagen, maanden of soms jaren later realiseer me dat ik gegroeid ben. Mijn geduld en incasseringsvermogen zijn versterkt. Ik kan meer stress verdragen zonder in elkaar te zakken of weg te rennen. Ik heb geleerd een tekortkoming onder ogen te zien en ben zelfs ietsje gegroeid. Groei heeft plaatsgevonden zonder dat ik me ervan bewust was. Maar terugdenkend deed het wel zeer, het was zwaar, ongemakkelijk, vernederend en zoiets als trainen voor een marathon.
Wij wonen nu al een aantal jaar in intentionele leefgemeenschappen, in verschillende levensvormen en locaties, maar het is een leefstijl die we bewust kiezen. Het geeft voordelen en vreugde maar soms vraag ik me af waarom we het doen. Ondanks de mooie momenten is het vaak niet makkelijk en dwingt het ons om te groeien, om meer en meer volwassen te worden. Samen leven, werken en God zoeken is geen makkelijke opgave want die ander doet namelijk zelden wat jij zou doen. In een huwelijk of goede vriendschap merk je dit al. Maar dat wat je ergert in de ander heeft ineens alles te maken met je eigen emotionele wonden en onvolwassenheid. Een uitnodiging tot heling en groei. Die kun je aannemen of afslaan. Wegrennen of aangaan. Groei is een weg van de ander hoger achten dan jezelf, luisteren, ber,ouw hebben, belijden, vergeven, verzoenen en kwetsbaarheid. Dit houdt je geestelijk fit en flexibel. Zou dat het doel zijn van de kerk? Een soort geestelijk, emotioneel en verstandelijke fitness club, waar je met Christus aan het hoofd met elkaar kan trainen voor volwassenheid. Zomaar een gedachte…
Maar groeien is pijnlijk en gebeurt vaak ongemerkt. Als je er middenin zit voelt het verwarrend en chaotisch en alles behalve productief. Als je God’s Geest, God’s woord en Zijn medevolgelingen erbij betrekt kunnen zich in je hoofd nieuwe gedachtenpatronen vormen die je meer volwassen en naar Zijn evenbeeld maken. In de brief aan de Romeinen lezen we “Wordt niet gelijkvormig aan deze wereld, maar wordt hervormd door de vernieuwing van uw denken..” . De volgende bekende quote, van mystirieuze bron, benadrukt dit en bevat een waarschuwing:
“Watch your thoughts, they become words;
watch your words, they become actions;
watch your actions, they become habits;
watch your habits, they become character;
watch your character, for it becomes your destiny.”
Uit nood geboren en door God’s geest geinspireerde nieuwe gedachtenpatronen worden gedrag en leiden tot karakter. Wees dus bemoedigd als je op dit moment metaforisch het liefst je bord op de grond wilt gooien en wegrennen. Betrek God en Zijn mensen bij je strijd en groei is gegarandeerd.
