Soms voelt het alsof God stil is. Je roept, bidt, schreeuwt zelfs, maar er komt geen antwoord. De pijn blijft. De chaos stopt niet. Je vraagt je af: “Waar bent U, Heer? Ziet U dit?” Habakuk wist hoe dat voelde. Zijn woorden zijn rauw: “Hoe lang nog?” Hij begreep niets van Gods zwijgen, maar hij gaf niet op. Hij bleef vragen, bleef zoeken. Pete Greig zegt: “Gods stilte betekent niet dat Hij ons niet hoort, maar dat de uitnodiging er ligt om te blijven vertrouwen, ook als we niets ontvangen.” Ik herken dat. Ik weet hoe het voelt als alles in je wil opgeven. Maar Gods stilte is geen verlatenheid. Het is een moment van onzichtbare aanwezigheid. Een moment waarop je leert dat vertrouwen niet afhangt van wat je ziet, maar van Wie je kent. Misschien voel jij je vandaag ook in die stilte. Misschien lijkt alles stil te staan en voel je je verloren. Maar geloof me, ik heb het gezien: zelfs in de stilte is Hij er. Hij laat je niet los. Het is daar, in dat stille moment, dat je ontdekt dat Zijn trouw niet hangt aan jouw vragen of Zijn zichtbaarheid. Het is een plek waar je leert blijven staan, omdat je weet: Hij houdt jou vast.
