Afgelopen januari was ik voor mijn werk bij 4M in Cairo (Egypte). Nadat we door de smerigste wijk van de stad gelopen waren (‘Garbage City’ genaamd, naar het afval dat daar met de hand door duizenden christenen (!) verwerkt wordt) liepen we onder een poort door. Een windvlaag deed me omhoog kijken. Direct viel mijn oog op het rotsmassief voor me; In de rotswand was levensgroot het tafereel van de uitstorting van de Geest uitgehakt.
Even stond ik als aan de grond genageld.
Het hele weekend had ik gestruggled met de boodschap die ik die ochtend zou brengen, maar opeens was het daar. Het moest gaan over wat ik met mijn ogen zag en in mijn lijf voelde; De uitstorting van de Geest, het vuur, waar ieder mens bewust of onbewust naar verlangt.
Het fluisteren van de Geest begint als de wind; aanwezig, maar niet voor iedereen waarneembaar. Dan komt het vuur; een taal die niemand echt herkent maar die iedereen begrijpt.
De Geest daalt neer. Niet om indruk te maken, maar om levens te veranderen in levens vol vrede. Midden in alle drukte en hectiek. Vaak komt de Geest niet met spektakel, maar met richting. Hij opent je hart voor Jezus en fluistert:
"Open je handen en laat je hart zacht worden. Vertrouw erop dat Ik kom. In jouw kamer. In jouw chaos. In jouw verlangen."
