Een tijdje geleden ging er in mijn leven van alles mis. Geen enorme problemen, maar gewoon niet alles liep op rolletjes. Een deel van die dingen was mijn eigen schuld: sommige misstappen blijf ik maken en het lijkt wel of ik er nooit eens van leer.
Ik had me een beetje in de nesten gewerkt en begon te bidden of God me te hulp wilde schieten. Het voelde een beetje als een oneerlijk gebed: ik bad weer of er aan de oppervlakte zaken mochten veranderen, terwijl ik de oorzaak opnieuw niet had aangepakt, tegen beter weten in.
Er schoot een gedachte door m’n hoofd die me heel erg aan het denken heeft gezet. Hier komt ‘ie:
Stel je eens een christelijke inbreker voor. Hij gelooft in God, maar deze zonde kan hij op een of andere manier maar niet achter zich laten. Hij ziet geen manier om als niet-inbreker door het leven te gaan en steeds als hij het zich voorneemt, mislukt het toch weer. Het geld lonkt en de kick eigenlijk ook wel.
Op een gegeven moment is hij in een huis aan het inbreken en tot zijn grote schrik ontdekt hij dat de bewoners thuiskomen. Hij is op de eerste verdieping en verstopt zich, maar hij weet eigenlijk al dat hij betrapt zal gaan worden. In zijn wanhoop bidt hij tot God: Help me, Heer! Ik weet dat ik fout zit! Maar laat het nu goedkomen, ik zal hierna zorgen dat het nooit meer gebeurd!
Ik stond een beetje perplex. Waar kwam deze gedachte vandaan? En wat moest ik hiermee? Ik begon na te denken over mijn eigen situatie en die kwam eigenlijk verdacht veel overeen met deze gedachte. Ik werkte me in de nesten, bad vervolgens wanhopig om een oplossing en beloofde dat ik het niet meer zou laten gebeuren, en de keer erna ging het weer op precies dezelfde manier. Zou God me met deze gedachte iets willen zeggen?
Ik dacht er een paar dagen over na en begon langzaam te begrijpen waarom God geen oplossing had gegeven. Hij wilde dat ik de oorzaak eens zou gaan aanpakken en dat was een veel betere oplossing! Ik beloofde wel iedere keer dat ik me ervan zou bekeren, maar als het erop aan kwam deed ik het niet, had ik geen zin om mijn best te doen, vond ik dat het allemaal wel meeviel en vroeg ik God de kastanjes voor me uit het vuur te halen.
Wauw! Het was eigenlijk zo simpel, maar voordat deze gedachte door mijn hoofd schoot, drong het gewoon niet tot me door. Ik heb het opnieuw bij God in gebed gebracht en het is gelukt om de oorzaak aan te pakken. En als ik toch nog eens val, dan blijf ik toch hopen op Hem, elke dag weer, en kijk ik uit naar de dag die komt, dat er geen misstappen meer zullen zijn.
Psalm 25:5 Wijs mij de weg van Uw waarheid en onderricht mij, want U bent de God die mij redt, op U blijf ik hopen, elke dag weer.
