Een waterput wordt in onze gecultiveerde maatschappij bestempeld als primitief en achterhaald. Maar voor mensen zonder stromend water is het vaak het verschil tussen leven en dood. Een opeenstapeling van briljante ideeën die voortkomen uit probleemoplossend denken, heeft in welvarende delen van de wereld een enorme invloed op ons dagelijks bestaan en onze manier van denken. Waarbij de continue tred naar maakbaarheid de illusie in stand houdt dat een beter bestaan het hoogst haalbare doel is.
Ik heb altijd opgekeken naar mensen die door inzet, toewijding en innovatieve ideeën iets nieuws kunnen creëren. Een idee, creatie of eigen bedrijf; Het is altijd ontsprongen uit een geloof en overtuiging dat iets mogelijk is wat nooit was of is geweest. De kracht die zichtbaar wordt als iets onmogelijks werkelijkheid wordt, zie ik zelf als indrukwekkend proces. Hierbij kan ik niet ontkennen dat het de meeste van ons geen windeieren heeft gebracht als het gaat om eigenwaarde, luxe en comfort. Het is als een vertrouwde deken die trots maakt, troost, verzacht en de ontberingen van het leven dragelijker maakt.
Hoe kan het dan toch zijn dat er zoveel leegte is in ons welvarend bestaan? Alleen al in ons land slikken 1,2 miljoen mensen antidepressiva. Het lijkt alsof de druk om te presteren, mee te kunnen in de gekte dit te verwezenlijken alle verbondenheid en vaste grond verstikt voor het door mensen opgelegde hoger doel. De westerse wereld lijkt hierin op een junkie, het verdooft en maakt ongemerkt veel kapot. Niet door de wens om in comfort te kunnen of mogen leven, maar juist door het te bestempelen als ultieme bestemming. De vraag rest: Wat blijft er van ons over en wie zouden wij zijn als dat alles wegvalt, een confronterende gedachte.
In de christelijke gemeenschap is er ook zo’n proces: Het heet geloof. Ik heb geworsteld met de vraag waarom dit als het hoogste doel wordt bestempeld in onze omgeving. De steeds terugkerende mantra: Door je geloof in Jezus ben je behouden. Hoe waar ook, ik heb er altijd moeite mee gehad. De aversie die ik hierin ervoer heb ikzelf nooit echt begrepen. Ik kon blijkbaar simpelweg niet geloven dat geloven het allerhoogste doel is, wat zich uitte als een steeds terugkerende knagende twijfel in mijn gedachten. Ik heb me vaak afgevraagd waarom het in Gods ogen zo belangrijk zou zijn. Ik liep vast, zonder tekort te willen doen aan wat Jezus voor ons heeft gedaan. Want wat een onnavolgbare creatie van kracht is dat, werkelijk waar van een andere wereld in vergelijking wat ikzelf ooit zou kunnen doen. Het maakt mij op mijn allerbeste moment als een held op sokken. Wat Hij heeft laten zien is ongekend en onnoemelijk relevant in de tijd waarin wij in leven. Een periode waar de dikke ik regeert, mij niet uitgezonderd.
Ik ben al behoorlijk wat jaar gelovig, maar besef pas sinds kort dat geloven Gods manier is ons in staat te stellen te accepteren dat Zijn wil het hoogste doel is. Geloof is hierbij als de brug die het ons mogelijk maakt ons te kunnen binden aan zijn onuitputtelijke liefde en het voorbeeld dat Hij ons voorleefde. Niet gemaakt door onze eigen kracht, maar juist door volledige overgave in het besef dat wat Hij deed ongeëvenaard is en voor onszelf niet maakbaar. Het is simpelweg onmogelijk 100% goed te zijn. En ineens ontstaat daar iets in mij, een kracht die ik altijd zo in anderen heb bewonderd: Het besef dat Hij iets van onschatbare waarde heeft gecreëerd waar wij onszelf op mogen enten. De hoeksteen waar wij ons leven met al onze eigen gebreken op mogen bouwen. Het verwezenlijkt in mij een ongelooflijke dankbaarheid dat Hij zichzelf met ons in al onze tekortkomingen wil delen. Het is een wonderlijk proces die ik nog niet in staat ben te begrijpen of kan bevatten.
Ik wil het opnemen voor de mensen die moeite en pijn hebben in wat voor vorm dan ook. Of voor diegene die wordt gezegd; Geloof en het zal beter worden. Hoe belangrijk ook; Gods ultieme doel is niet ons geloof, het is voor Hem het middel ons een weg te geven bij Hem thuis te mogen komen en te overweldigen met Zijn overwinnende liefde. Ongenadig hard tegen zonde, maar vergevingsgezind aan ons die zondigen. Ook al is het leven heftiger dan we soms aankunnen; Hij weet het en heeft voor ons een huis gemaakt in Zijn nabijheid. Ons volledig omarmend, delend in de goedheid van Zijn wezen. Een plek waar stromend water nooit ophoudt leven te schenken waar het dor, woest en compleet onleefbaar is. Of alles wat wij wensen of nodig hebben in dit leven werkelijkheid zal worden, weet ik niet. Het kan zeker, want voor Hem is niets onmogelijk. Maar het besef dat God in Zijn volheid een hoger doel nastreeft dan ons geloof doet mij ontzettend goed. Zeker als mijn geloof tekortschiet door alles wat om mij heen gebeurd. Het geeft rust en kalmte in een roerig leven op reis met Hem. Ik besef me terdege dat er moeilijkheden zijn die zo heftig zijn dat overgave aan Hem niet mogelijk lijkt te zijn door pijn, woede en verdriet. Hij leeft met ons mee in de ontberingen die Hijzelf heeft moeten doorstaan. Hij vraagt ons niets wat wij Hij zelf niet heeft gegeven, wil ons door alles heen luid en duidelijk laten weten: Ik ben er bij !
Ik ben de weg, de waarheid en het leven, niet mijn woorden. Maar van Hem die ons leven in vrijheid geeft. Voor het eerst een zin die voor mij geen standaard riedel is. Wat ontzettend fijn om voor jullie een blog te mogen schrijven.
