Ik had het mezelf voorgenomen. Beloofd. Hier zou ik nooit over spreken of schrijven. Niet en plein public in ieder geval. Sommige dingen zijn gewoon beter om voor jezelf te houden. Te persoonlijk. Te teer. Te pijnlijk. Kwetsend misschien. In ieder geval niet opbouwend. Ik zou mede daarom nooit, maar dan ook nooit, een blog online zetten met betrekking tot dit onderwerp…
Totdat het me vol raakte. BAM! Midden in mijn gezicht.
Er zijn namelijk van die dingen die je eigenlijk al jaren weet, zonder het écht te weten. Je kan ergens niet aarden, maar weet het geen woorden te geven. Je doet de dingen die je doet uit gewoonte. Omdat ergens in je geweten is blijven haken dat het zo hoort, maar tóch… tóch past het niet. Je kan net doen alsof je het gevoel hebt erbij te horen, maar diep van binnen weten dat het niet zo is. Diep van binnen weten dat je hier een misfit bent. Dat je wel kan blijven hangen in je huidige habitat, maar dat je je daar nooit thuis gaat voelen. En eigenlijk voel je jezelf dat kind op die foto. Die foto waarop het lijkt alsof het de toren van Pisa tegenhoudt. Maar net als dat kind weet je dat de realiteit anders is.
De foto is geshopt. En jij gaat die toren niet tegenhouden.
Rachab, de misfit
Zo stond ik voor mijn gevoel al een leven lang te kijken naar die ene foto. Die foto van mijn leven waarin veel leek, maar weinig was. Weet je, ik voelde me zoals Rachab zich gevoeld moet hebben. Rachab, de misfit van Jericho; ze was veracht én begeerd. Bekeken in het volle licht maar nooit gezien. Te mooi om links te laten liggen maar te ordinair om publiekelijk te omarmen. Interessant voor een vluggertje maar geen optie voor iets constructiefs. Het leven van Rachab was vol schone schijn.
Wat moet er door haar heen gegaan zijn toen ze die twee Israëlieten onderdak gaf? Ik kan, tussen de regels door, haar hart haast horen bonken in haar keel. Rachab ontmoet waarheid. Échtheid. De reputatie van de God van deze mannen is hen vooruitgesneld. De Naam van JHWH_ had haar ontzag ingeboezemd. En nu.., nu krijgt ze een kans die ze met beide handen aangrijpt. Handen die smerig zijn van verkeerde keuzes, misschien wel omdat ze niet anders kon. In ieder geval omdat de schijn heerste in haar leven. Omdat het haar ontbrak aan echtheid. In haar eigen leven én in het leven van de mensen om haar heen. Haar omgeving had haar beïnvloed en gevormd. Had haar in haar greep. En nu… Nú ruikt ze haar kans! Ik kan me zo voorstellen dat een nieuw soort opwinding zich meester maakt van haar. Een gevoel dat ze zélf niet kent, maar dat door haar hart hérkend wordt. Ze weet het tot in het diepst van haar wezen; ik moet er alles aan doen om in de gunst te komen van deze mannen. Want dan, en alleen dan maak ik kans om te ontsnappen aan de beklemmende schijn. Aan de geshopte foto.
Ze laat de mannen een eed zweren en zelfs als deze mannen na het zweren van de eed ontbindende voorwaarden gaan stellen, laat ze niet los. Ze hangt het koord uit het raam. En ze laat het hangen.
Wachtend. Biddend. Vertrouwend.
Niet wetend wat er staat te gebeuren vertrouwt ze op het woord van JHWH dat door deze mannen heen tot haar kwam.
Geloofsdoop
Ik herken me zo in deze Rachab, want als een konijn staar ik in de koplampen van de aanstormende vrachtwagen die geloofsdoop heet. Figuurlijk welteverstaan. De waarheid en echtheid van dit heilige moment waar ik getuige van ben, denderen in volle vaart op me af en doen mijn hart sneller kloppen. Bonken. Het gevoel een MISFIT te zijn verdwijnt als sneeuw voor de zon. Het moment ademt een waarheid waar wij, mijn vrouw en ik, al jaren van overtuigd zijn. Los van schijn. Los van dogmatische kronkels. Los van beklemmende patronen van verwachting. En eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat zij mij hierin voorgaat.
Net als Rachab ontmoet ik in dit moment waarheid. Ontmoet ik hier het woord van JHWH Die door de voorganger tot me spreekt. Woorden die ik met twee handen aangrijp want Zijn reputatie was Hem al vooruitgesneld. Hij is voor mij de Betrouwbare, de Levende, de Sprekende. En als Hij mij roept dan klamp ik me daaraan vast. Zoals Rachab. Ondanks allerlei ontbindende voorwaarden die door mensen worden gesteld. En ik weet wat me te doen staat:
Ik. Hang. Mijn. Koord. Uit. Het. Raam.
Denkend aan Rachab zie ik muren om me heen instorten door de keuzes die ik maak. Sterke muren, diep verankerd in de grond. Grond die meer en meer op drijfzand gaat lijken naarmate de tijd vordert. De golven van de tijd eisen hun deel weer op en alles wat wankelbaar is verdwijnt.
In vuur en vlam!
Het doopwater druipt van het gezicht van de dopeling. Haar kleding is doorweekt. Ze ziet er schitterend uit zo. Als nieuw eigenlijk. Stralend! De woorden, al of niet ooit gesproken door John Wesley, die de voorganger tot haar richt in een persoonlijk gebed, treffen me recht in mijn hart:
“Set me on fire and let the whole world watch me burn!”
Het is míjn gebed, voor mijn gevoel al zó lang… Zet mij in vuur en vlam Heer en laat heel de wereld zien hoe ik brand voor U! Gebruik mijn leven tot eer en verheerlijking van Uw Naam! Als dat moet door gehoor te geven aan de stem van JHWH op het gebied van de geloofsdoop, dan moet dat maar.
Ik stap terug in de foto, zet mijn hand tegen de overhellende toren in de wetenschap dat ik die nooit tegen zal kunnen houden als de ramshoorns en het gejuich zullen klinken. Ik maak deze keuze overwogen en met een gerust hart omdat aan de achterkant van de fotolijst een rood koord langs de muur bungelt. Een koord dat mijn verlangen weerspiegelt gehoor te geven aan de stem van JHWH. Hij was het die sprak en dankzij Hem weet ik één ding heel zeker;
Ik zal niet sterven, maar leven en de daden van de HEER verhalen!
