“BAM!!”, hoor ik luid en denderend door het stofzuigergeluid heen en in een reflex draai ik me om. Een grote mand vol met papieren en oude schoolspullen, die ik op het bed had gezet om de vloer vrij te maken en te kunnen stofzuigen, is gevallen. Oude Latijnse teksten, Engelse grammatica en de geschiedenis van de prehistorie tot het jaar 2000 ligt door mijn kamer verspreid. Ik zucht geërgerd. Zie je nou wel: van opruimen komt altijd nóg meer opruimen.
Pijn
Maar terwijl ik neerkniel om de bende weer in de mand te gooien, valt mijn oog op iets wat niet onder de schoolspullen behoort. Ik pak het zachtroze boekje van de grond sla het open op mijn schoot. Er gaat kort een emotie door mijn lijf die ik niet helemaal kan plaatsen. In het boekje vind ik de Jildou van nog geen jaar geleden terug. Ik zie hoe er in mijn handschrift wanhoopskreten zijn geschreven:
“Ik kan niet meer en ik wil niet meer. Ik zie het niet meer zitten.”
Het doet pijn als ik terugdenk aan een tijd waarin ik alles voelde als een zware last die op mijn schouders rustte. School veranderde binnen korte tijd van een plek waar ik lol had en vrienden ontmoette, in een plek waar ik moest presteren, niet mocht falen en iedere pauze meer vereenzaamde. Ik had één grote droom: Nadat ik dat jaar mijn examen zou hebben gehaald, wilde ik een muziekopleiding gaan doen. Eindelijk muziek maken, het enige waar ik op dat moment nog mezelf in kon zijn. Tot overmaat van ramp gingen op het allerlaatste moment de toelatingsrondes van deze opleiding niet door. “Wat is Uw plan met mij God?” schreef ik in het boekje. Ik was door omstandigheden overspannen en depressief, voelde me enorm alleen en ik had geen idee wat God met mij van plan was. Het voelde alsof Hij mij liet vallen. Maar in werkelijkheid, was Hij mij aan het leiden…
“Wat is _Uw plan_ met mij God?”
Winds of change
Vandaag de dag kan ik nog steeds met heel veel trots en opluchting zeggen dat ik in mei mijn examens voor het gymnasium succesvol heb afgerond. Ik ben dit jaar ingegaan zonder opleiding en daarmee zonder prestatiedruk, waardoor ik nu gelukkig weer op eigen benen sta en de toekomst weer veel rooskleuriger inzie. Dat ik muziek wilde maken, was een onveranderd feit. Mijn muziek ging altijd over geloof en God, Hij was altijd degene die mij inspireerde… en tóch wilde ik de wereld in en dacht ik dat een muziekopleiding voor mij de aangewezen plek was om te studeren. God heeft me echter door weer en wind ergens anders naartoe gebracht. Door Hém heb ik eigenlijk de ruimte en de kans gekregen om stappen te maken naar een toekomst waarin ik muziek maak voor Hem. Ik ben iedere dag druk bezig om dit te kunnen realiseren, en dat alles zonder enige prestatiedruk van wie dan ook. Waarom? Omdat ik word geleid door Hem, wat ik ook doe en waar ik ook voor kies. Mijn hand is niet sterker dan de zijne: En hoeft dat ook niet te zijn.
Geen zorgen
Ik ruim de oude schoolspullen op, maar het zachtroze boekje leg ik naast mijn bed. God heeft al een hele tijd geen brief meer van mij gekregen. En dat terwijl ik één van mijn liedjes “Uw brievenbus stroomt over” zing. Gods brievenbus stroomt niet over. Niet van jouw gebeden en ook niet van die van mij. Soms denken we dat Hij er even niet is, of ons misschien even opzij heeft gezet. Maar God doet dat nooit. Hij kijkt iedere seconde naar jou. Hij houdt je in de gaten en Hij leidt je door je leven.
Maak je geen zorgen. Dat doen de vogels immers ook niet. Toch vinden ze elke dag weer eten en een warm nest om in te slapen. (Matteüs 6:26)
Liefs, Jildou
