In dit huis:
- Dienen we de Heer
- Hebben we plezier
- Maken we fouten
- Zeggen we sorry
- Zijn we eerlijk
- Geven we knuffels
- Bidden we voor elkaar
- Vergeven we elkaar
- Hebben we lief
Deze tekst hangt in mijn keuken en het houdt mijn blik even vast terwijl ik het brood snij. Ik denk aan mijn twee jongens. Het zijn zij die mij nog meer op de woorden van het bord richten. Zo beleven tieners het leven echt anders en delen zij hun hart en hun eigen leefregels op de gekste momenten. Of ik nu in een verhitte badkamer in de meest onhandige pose sta en met een handdoek om mijn natte haren mijn teennagels aan het knippen ben, dat maakt voor mijn oudste zoon niet uit. Tip: als een tiener komt, sta meteen klaar! Zelfs in je onderbroek. Voor je het weet, blijven ze weer dagen in hun donkere tienerhol en kan je geen advies geven over de regels van het leven.
Leefregels
Deze dag blijven vooral de regels ‘zijn we eerlijk’ en ‘bidden we voor elkaar’ hangen. Tijdens de badkamer-sessie waarin mijn zoon openlijk zijn kwetsbare kant en zijn probleem binnen een vriendschap laat zien, heb ik tijd voor een eerlijk advies. Ik deel mijn eigen inzicht over krampachtig erkenning vinden en andere aardse bevindingen die niet bleken te kloppen. Geestelijke groei is belangrijk, maar ik weet ondertussen dat ik niet de autoriteit ben voor de ander. Dus stel ik vooral vragen en bid ik later voor Gods leiding bij de innerlijke weg van mijn zoon.
Ook bij de andere zinnen ‘vergeven wij elkaar’ en ‘hebben we plezier’ sta ik even stil. Ze herinneren mij eraan dat je niet ellenlang moet blijven hangen in ellende en de situaties en emoties bij God kan laten rusten. Deze twee regels passen ook echt voor mijn gezin. Die drol van trots heb ik namelijk vaak genoeg door moeten slikken zodra een van mijn drie mannen mijn vrouwelijke stemming weer eens niet serieus neemt of de keuken achterlaat als een varkensstal. Deze twee regels houden mijn leven licht, zeker bij mannen.
Leven is loslaten
Ik ben alleen een vrouw. Een goede grap is aan mij besteed, maar ik hou ook van romantiek. De leefregel ‘geven we knuffels’ mag daarom écht wat meer. Die klapzoenen op hun kleine knuistjes en bolle toetjes hebben tegenwoordig plaats gemaakt voor lange, harige armen die mij hardhandig een stinkende oksel aanbieden. Als ik een knuffel krijg, als. Het is meestal een tactische knuffel wanneer ik met bergen tosti’s de trap oploop om hun honger te dempen. Het daglicht in de keuken verdragen ze immers niet. Het loslaat-proces is in volle gang en ik gedraag mij soms als een emotioneel wrak wanneer ik stil sta bij het moment dat ze eens zullen uitvliegen.
En zo kom ik bij ‘zeggen we sorry’. Dat zeg ik vaak en met gemak. Hier in huis gaat genoeg fout. Soms vraag ik mij alleen af of het zijn doel niet voorbijstreeft. Ik heb al aardig wat sorry’s van hun kant. Tegenwoordig gaat het vooral om de verdwenen kaaschips, stomme spijbel-acties, leugens om het huiswerk en de aangekoekte ketchup op het dekbed. Ik ben dankbaar voor dit soort van kleine omstandigheden en de scène waarin ze toch in staat blijken verantwoordelijkheid te nemen en situaties op te lossen. O ja, en ik geniet daarbij van de liefhebbende knuffels en sorry’s. Ik geloof in God en dus weet ik: ooit (zucht) komt het goed.
De liefde is het kostbaarste geschenk en wie de ware schat in zichzelf zoekt, zal God vinden in zichzelf en zichzelf in Hem.
Tot nu toe ‘maken we fouten’ en daarvan leer ik het meest. Deze pijnlijke ervaringen richten mij juist om oprecht te vertrouwen op God en niet alle regie in eigen hand te houden. Aanwijzingen zijn er meer dan ongemakken. Ondertussen doe ik maar wat, opvoeden doe ik immers ook pas voor het eerst. Zo hoop ik tegelijkertijd zijn fluistering te verstaan. Een fluistering waarin echte liefde zichtbaar wordt. Een liefde die geen onderscheid maakt. Die liefde wil ik dienen, hoe moeilijk dat soms ook is. Dat brengt mij bij regel 1 ‘dienen we de Heer.’ Eigenlijk zou je achter iedere regel een vraagteken kunnen plaatsen. Alles in het leven is namelijk een uitnodiging. Wij zijn allen vrij om God te dienen en goede regels te willen volgen.
Voor mij omsluit de laatste regel ‘hebben we lief’ Jezus en het leven. ‘Hebben we onze God, onszelf en de ander lief? Zonder de liefde zijn we namelijk nergens. Daar kunnen regels niet tegenop. Voor mij vergt het voorlopig nog wat oefening wanneer ik naar boven loop en de klonten tandpasta en geschoren snorhaar in de wasbak zie liggen. Ik adem in en uit. Op de grond liggen lege toiletrollen en een natte handdoek. Ik tel tot tien en besluit het zelf maar op te ruimen. Ooit ga ik die rommel namelijk nog missen in dit huis.
