Ik moest er ineens om lachen, na uren turen naar deze mail. Want terwijl ik druk bezig was met het zoeken naar de juiste woorden, besefte ik ineens: het thema van deze week was niet alleen een onderwerp voor een overdenking. Het was een vraag aan mijzelf. Eén waar ik de laatste weken in gedachten al omheen aan het draaien was.
Vertrouw jij Mij genoeg om je door Mij te laten leiden? Durf je de controle uit handen te geven? Geloof je dat het goed is, als je je overgeeft?
Die vragen raakten me, omdat ze ineens zo dicht op mijn eigen leven zaten. Misschien komen ze bij jou ook wel ergens binnen. Niet omdat je een grote beslissing moet nemen, maar gewoon in het ritme van je dagen. Want ook als je niet expliciet kiest, leef je ergens wel vanuit een richting. Volg je iets... of Iemand.
Ik merk het bij mezelf juist wanneer het leven weer wat soepeler loopt. Je hebt het gevoel dat je grip krijgt, dingen beginnen weer te stromen, je wilt dat vasthouden. En terwijl je verdergaat op het pad dat goed lijkt te werken, voel je ergens toch die vraag omhoog borrelen:
Wie of wat leidt mij eigenlijk door de dag heen? Kijk ik nog naar Hem, of ben ik vooral bezig met koers houden op mijn eigen kracht? En als God iets anders zou vragen, durf ik dan van mijn veilige route af te stappen?
Ik geloof dat dit alles draait om vertrouwen. Niet vertrouwen als gevoel, maar als antwoord. Zoals Tyler Staton zo raak schrijft: om te vertrouwen heb je geen groot geloof nodig, het begint bij kennen. Ken je God zó dat je Hem durft te volgen, ook als het ingaat op je eigen gevoel?
In mijn boek dat begin juli verschijnt, neem ik je mee in die zoektocht: hoe God Zichzelf laat zien, in de Bijbel en in het gewone leven. En waar ik telkens op uitkom, is dit: Hij is de Betrouwbare. In een wereld die kantelt. In een leven dat wankelt. In omstandigheden die niet maakbaar zijn. Hij blijft. Hij houdt vast. Hij is de grond onder je voeten als jij de controle verliest.
Vorige week lag ik op een operatietafel voor een relatief kleine ingreep aan mijn elleboog. Maar ik moest onder narcose en dat vond ik lastig. Want ... dan moest ik de controle loslaten;). Het idee dat ik mijn ademhaling en bewustzijn moest overdragen aan anderen voelde onveilig. Ik wilde erbij blijven. Toch liet ik los, omdat ik deze chirurg inmiddels vertrouw. Dit was zijn vierde operatie bij mij, en het ging tot nu toe altijd goed. Maar ik ken hem eigenlijk nauwelijks.
En dan denk ik aan God. Die Zichzelf wél laat kennen. Die niet afwezig blijft, maar nabij is. Die spreekt, leidt, uitnodigt. Die trouw is en goed. Altijd.
Waarom houd ik dan soms zo krampachtig vast aan mijn eigen zekerheden?
In mijn boek schrijf ik:
“We proberen God vaak te begrijpen voordat we Hem vertrouwen. Maar vertrouwen komt niet na controle, het komt juist als je die loslaat.”
Daar raken overgave en zelfbeheersing elkaar. Want wat Jezus deed, zich overgeven aan de Vader, zelfs toen het Hem alles kostte, vraagt van ons dezelfde richting. Zelfbeheersing is dan niet jezelf dwingen, maar jezelf toevertrouwen. Niet alles willen beheersen, maar ruimte houden voor de Geest. Niet jezelf centraal zetten, maar je hart open houden voor Hem. Ook in het leven van elke-dag. Juist dan. Want dat bepaalt jouw richting. En Wie jouw Richtingaanwijzer is.
Deze week gaat daarover. Niet over 'beter je best doen', maar over weer leren luisteren. Herkennen wie je leidt. En durven reageren.
Let go. Let God.
Schreef iemand deze week naar mij. En geef ik weer door naar jou.
Annemieke
