Volharding brengt hoop voort. Maar wat als je blijft volharden en nog steeds niets ziet? Wat als alles blijft hangen en God lijkt te zwijgen? Pete Greig noemt dit de 'wachtruimte van het geloof' – de plek waar je weet wat God beloofd heeft, maar nog geen vervulling ziet. Je zit als het ware in de wachtkamer. Niet omdat God je vergeten is, maar omdat het nog niet het juiste moment is. Dat maakt wachten zo ontzettend moeilijk.
Ik herken dat. Ik heb gewacht. Lang. Ik was ziek en het leek alsof geen enkele deur open ging. Ik had hoop op herstel, maar nergens kon ik terecht voor therapie. In plaats van vooruitgang kwamen er alleen maar meer obstakels bij. Misschien herken je dat – dat gevoel dat je nergens heen kunt. En toch. Ergens wist ik dat God had gezegd dat ik zou herstellen. Dus bleef ik vasthouden. Echt niet omdat ik sterk was, maar omdat ik niks anders kon. Achteraf zie ik: God was bezig, ook in het wachten. Niet op mijn tempo, maar Hij werkte.
Jezus wachtte ook. Hij kreeg te horen dat Lazarus ziek was, maar ging niet meteen. Niet omdat Hij niet om hem gaf, maar omdat Hij wist dat Gods timing anders was.
Wachten is niet stilstand. God doet iets – misschien niet in je omstandigheden, maar in jou. Kijken naar Jezus: Jezus haastte zich niet, maar vertrouwde op Gods tijd. Doen wat Hij deed: Waar mag jij vandaag Gods timing vertrouwen, zonder te forceren?
