400 jaar zaten de Israëlieten in slavernij. Je wordt erin geboren en sterft erin, net als je kinderen en kleinkinderen. Het voelt alsof je vastzit in een onveranderbaar systeem. Zoals wij ons vaak klem voelen in ons gehaaste leven.
Het bijzondere is dat God ingrijpt. Omliggende volken dienden goden die niet betrokken waren; daardoor had niets zin. Toen kwam God, die actief ingrijpt en Zijn volk bevrijdt. Ineens kreeg wachten betekenis. Hoop is zekerheid. Er is een plan, een toekomst, doordat God ons al bevrijd heeft van alles wat ons weerhoudt om werkelijk met Hem te leven. Dát geeft ons leven betekenis. Haast maakt ons blind voor deze betekenis. We moeten stil staan om aandacht te hebben. Te geven aan God, wat Hij in jouw iedere-dag doet. Daardoor krijgt jouw vandaag betekenis.
Ann Voskamp verwoordt het prachtig: "Waar je aandacht aan besteedt – groeit. Besteed aandacht aan het goede en het mooie – en je ziel wordt gevuld met meer goed en mooi. Besteed aandacht aan de goedheid van wie God is, en dit zal als een kompas in je ziel werken.” Dat kompas? Je zult steeds duidelijker zien dat het naar die tafel wijst. Waar jouw ‘ik’ rust vindt voor vandaag.
