Ik denk terug aan Psalm 91. De plek waar ik me opnieuw en opnieuw bewust plaatste. De woorden die ik over mezelf heen liet spoelen als ik bang was of worstelde met de toekomst. ""Ik zeg tegen de HEERE: Mijn toevlucht en mijn burcht, mijn God, op Wie ik vertrouw!"" (Psalm 91:2).
En dan lees ik hier: ""Zoals een moeder haar kind troost, zo zal Ik jullie troosten."" (Jesaja 66:13). Dat is wie Hij is. Niet alleen een schuilplaats, maar een Vader en Moeder die draagt. Die je niet alleen laat onder Zijn vleugels, maar je optilt en vasthoudt.
Jezus leefde met dat vertrouwen. Hoe vaak keerde Hij zich niet bewust tot Zijn Vader? Niet als een vlucht, maar als een keuze om dichtbij te blijven. In de drukte, in de eenzaamheid, in de momenten van strijd en vrede – altijd wist Hij waar Zijn thuis was.
En jij? ""Omdat hij Mij kent, zal Ik hem redden. Hij zal Mij aanroepen en Ik zal hem antwoorden; in de nood zal Ik bij hem zijn."" (Psalm 91:14-15).
Daar ligt alles in. God kennen verandert hoe je bidt. Het maakt het verschil tussen woorden spreken en je werkelijk laten dragen. Hoe dieper je Hem kent, hoe meer je je toevertrouwt aan Zijn handen.
Vandaag hoef je niet te strijden, niet alles zelf te dragen. Hij is er al. Hij troost je, Hij hoort je. En Hij zegt: ""Ik zal je laten zien hoe goed Ik ben."" (Psalm 91:16).
