Afgelopen week ging het over nederigheid en vertrouwen. Over durven loslaten, niet vasthouden aan controle, maar God de ruimte geven om te doen wat Hij doet. Maar dat is niet altijd makkelijk. Vertrouwen klinkt mooi, maar wat als je vertrouwt en niets ziet gebeuren? Wat als je bidt en er geen antwoord lijkt te komen? Daar gaan we deze week verder op in. Want als vertrouwen de eerste stap is, dan is geduld de volgende. Vandaag is het Moederdag. Misschien een mooie dag, misschien raakt het iets anders. Maar één ding weet ik: moeders weten wat wachten is. Hoe vaak moet je niet blijven herhalen, blijven hopen, blijven geloven dat iets op een dag zal landen? Zelf ben ik daar niet zo goed in. Ik hou van rennen, van vooruit, van verandering. Als ik voor iemand bid, wil ik doorbraak. Als ik geloof, wil ik dat het zichtbaar wordt. Geduld voelt soms als stilstand. Maar misschien is het juist de ruimte waarin God werkt, zonder dat ik het doorheb. Jezus kende dat ook. Hij bleef geduldig met Zijn discipelen, zelfs toen ze bleven twijfelen en fouten maakten. Hij gaf hen tijd om te groeien, ruimte om langzaam te ontdekken wie Hij was. Als Hij zo met mensen omgaat, hoe kan ik dat dan leren? Kijken naar Jezus: Jezus gaf mensen tijd om te groeien en gaf niet op. Doen wat Hij deed: Waar mag jij deze week geduld oefenen, zonder het op te geven?
