Naar House
Tijdens een gemeenteavond van onze kerk afgelopen mei kwamen mijn zwager en schoonzus vertellen over hun evangelisatiewerk bij de stichting Naar House: een stichting die met de zogenaamde ‘Jezus-bus‘ naar Houseparty’s en andere populaire feesten gaat om daar onder het uitgaanspubliek te evangeliseren. Tijdens deze avond drukten zij ons op het hart om een stap te nemen in het geloof, zodat je persoonlijke relatie met God ook echt kan en zal groeien.
Twijfel
Ikzelf was toen nog maar net tot geloof gekomen en nam me voor een keer mee te gaan. Ik begon ervoor te bidden, maar op het laatste moment ging het toch niet door. Ik was erg teleurgesteld, maar had het gevoel dat het dan kennelijk Gods bedoeling niet was voor mij. Onlangs vroeg mijn schoonzus of ik nog eens mee wilde. Dat wilde ik nog steeds graag! In de week ervoor viel de duivel me continu aan: wie dacht ik wel niet dat ik was? Ik was pas net tot geloof gekomen! En wat als mensen me allerlei dingen gingen vragen en ik het antwoord niet wist? Ik herinnerde me wel dat mijn zwager en schoonzus wezen op een Bijbeltekst waarin staat dat de woorden je gegeven zullen worden op het moment dat je ze nodig hebt, maar ik ging toch erg twijfelen of dat bij mij ook wel zo zou zijn.
Vertrouwen
De avond van het feest brak aan en we gingen eerst bij een van de evangelisten thuis zingen en bidden voor een goede avond. Tijdens het gebed voelde ik me nog veel kleiner worden: ze waren allemaal zo vrijmoedig en ze lieten zich echt leiden door Gods Geest. Dat kende ik helemaal niet! En ik was helemaal niet vrijmoedig: ik ging me steeds slechter en minder voelen dan de anderen.
Toen we bij het feest aankwamen, werd ik aan een mannelijke evangelist gekoppeld, die eerst met me ging bidden in de bus. Na een tijdje gingen we de straat op met een stapel folders en een bakje lolly’s (jongeren die drugs gebruikt hebben, hebben erg behoefte aan zoetigheid). Hij sprak een groep jongeren aan en na een tijdje begon hij gewoon op straat, met zijn hand op de schouder van een van de jongens, te bidden. Hij sprak daarna nog wat feestgangers aan en ik keek toe. Op een gegeven moment sprak hij een groepje aan wat geen Nederlands sprak, en hij kwam er niet helemaal uit in het Engels. Ik spreek voor mijn werk veel Engels, dus bijna automatisch schoot ik hem te hulp en vulde hem aan. Achteraf was ik zelf verbaasd: ik had iets gezegd! Daarna ging het eigenlijk vanzelf. We vulden elkaar aan en als ik het antwoord niet wist, wist hij het antwoord gelukkig wel.
Na een tijdje stelde hij voor om in de bus even te gaan bidden. We zongen liedjes en speelden op de gitaar met nog wat anderen evangelisten en kwamen weliswaar boven de muziek van buiten uit. Na een tijdje wilde ik graag weer naar buiten: het gaf zo’n goed gevoel om mensen het evangelie te mogen brengen!
Die avond gaven vier mensen hun hart aan de Here Jezus. Het was me in één klap een stuk duidelijker hoe krachtig God kan werken en dat de Bijbeltekst in Lucas 12 niet zomaar een Bijbeltekst is, maar een belofte waarop we mogen vertrouwen!
Daarom hoop ik dat jij, wanneer je dit leest, wordt aangemoedigd om een stap te nemen in je geloof en te zien hoe krachtig God ook buiten ons kerkgebouw werkt, zelfs door ons te gebruiken, of je nu een ‘grote’ of ‘kleine’ christen bent!
Lucas 12:12: ‘Want de Heilige Geest zal je op dat moment de juiste woorden geven.’
Veel liefs,
Wendy
