Soms denken we dat liefde betekent dat je altijd aardig moet zijn. Glimlachen, meebuigen… Ik dacht dat ook. Niet omdat ik wilde pleasen, maar omdat ik dacht dat dát liefde was. Aardig blijven, alles geven, zorgen dat de ander zich goed voelt. Ik bedoelde het oprecht. Pas in therapie zag ik het verschil. Dat liefde niet hetzelfde is als je grenzen negeren. Dat je ook aanwezig kunt blijven zónder jezelf kwijt te raken. Want liefde die geen richting heeft, wordt onduidelijk. Voor jezelf. En voor de ander. Echte liefde blijft staan, zonder harde woorden. Maar ook niet door te zwijgen of afstand te nemen (natuurlijk kun je wel af en toe afstand nemen om iets te overdenken). Liefde blijft aanwezig, misschien wel juist wanneer het iets kost. Jezus had alle reden om Petrus te mijden toen hij Hem had verraden. Maar Jezus zocht hem op en startte niet met een dosis verwijten. Hij keek Petrus aan, zowel liefdevol én confronterend. Liefde die blijft, ook als het schuurt, maakt ruimte voor herstel.
Misschien is dat de uitnodiging van vandaag: blijven, juist waar jij geneigd bent je terug te trekken. Niet over je grenzen laten gaan – maar ook niet vluchten uit ongemak. Liefde is trouw blijven in relaties waar iets scheef ligt. Vragen durven stellen. Stilte verdragen. En op God vertrouwen voor wat jij zelf niet kunt overbruggen. Een prachtige uitdaging ;).
