Er zit zoveel haast in ons. Zelfs als we geloven, bidden, volgen — de onderstroom blijft onrustig. Alsof we net iets te laat zijn. Alsof we het bijna goed doen. Alsof we moeten dóórgaan, anders missen we iets.
Maar Jezus — Jezus stond vroeg op en zocht de stilte. Hij leefde een ander ritme. Niet gestuurd door zijn agenda, maar geleid door de Vader. En dat zie je overal in Zijn leven terug. Hij wist waar Zijn grens lag. Wanneer Hij zich terug moest trekken. Als het tijd was om stil te zijn. Als Hij weer verder kon gaan. Hij deed het niet alleen — nooit. Hij stemde zich af. Keek. Wachtte. Jezus, die alles kon, deed niets uit Zichzelf. Hij bewoog alleen als de Vader bewoog. Wat een vrijheid moet dat geven. Wat een vertrouwen.
Het afgelopen jaar ben ik bewust gestart met het oefenen in stil-worden. Eerst naar Hem kijken, naar Hem luisteren, met Hem zijn. Ook midden op de dag. En het is góed, zo goed. Áls ik niet weer te snel door ga...
Ik denk dat we allemaal dat verlangen hebben. Die honger naar een ander ritme. Naar een leven dat niet gestuurd wordt door wat dringend is, maar door wat echt is. Niet alles hoeft vandaag. Niet elke stilte hoeft gevuld te worden. Jij mag stoppen. Stil worden. Niet om bij te tanken, maar om afgestemd te raken.
Dit is geen pleidooi voor meer stilte in je leven. Dit is een uitnodiging tot verbondenheid, tot leven vanuit de Vader. Zoals Jezus dat deed.
