Soms voel je het direct in één seconde. Je ziet iemand, hoort een opmerking, en ergens in je brein wordt al besloten: jij valt buiten mijn genade. Je weet dat het niet klopt, maar je voelt hoe snel het gebeurt. Een frons, een binnenpretje, een muur. Oordeel sluit bijna ongemerkt je hart. Je blik bepaalt of je nog wilt kijken.
We zeggen dat we liefde willen laten zien. Maar je kunt geen liefde tonen aan iemand die je in je hoofd al hebt buitengesloten. Je gedachten hollen vooruit en maken keuzes voor je hart er aan toe is. En zo loop je liefde mis voordat ze kon beginnen (!).
Jezus laat iets anders zien. Hij kijkt niet weg, maar ook niet neer. Hij kijkt op ooghoogte. Naar vrouwen die vermeden worden. Mannen die iedereen haat. Hij ziet de mens achter het gedrag. Niet naïef, maar barmhartig. En ja – dat is oefenen. Iemand blijven ‘zien’ terwijl je liever afstand neemt. Soms helpt het om in gedachten een emmer neer te zetten. Een plek waar je het oordeel, de irritatie, het onbegrip even in stopt. En dan te zoeken naar het goud. Wat zie ik als ik verder kijk dan wat me tegenstaat? Liefde begint waar je niet stopt met kijken, ook als het schuurt.
En misschien is dat wel een van de moeilijkste oefeningen van deze week: je blik laten vormen. Niet door wat jij denkt te zien, maar door hoe Jezus kijkt. Je oordeel parkeren. En vragen: wat ziet U, Heer?
