Op deze vierde Adventszondag, zo dicht bij Kerst, wachten we op het moment dat vrede werkelijkheid wordt. We staan samen met het volk Israël aan de rand van de Jordaan, wachtend op het grote moment, het binnentrekken van beloofd land. Die Jordaan, die stroomt vanaf de stad Adam, vormt een onmiskenbare grens, iets dat hen tegenhoudt. Zo vormt de stroom van gebrokenheid vanaf de val van Adam een scheiding en een grens tussen ons en de rust en heelheid waar we zo naar verlangen.
Dan gebeurt er iets onverwachts. Het water van de Jordaan stopt (lees Jozua 1) en het volk loopt droogvoets de toekomst binnen. De scheiding verdwijnt – net als hoe Jezus alles wat tussen ons en het leven met God staat, wegneemt. Hij wist de afstand uit, maakt een nieuwe weg vrij, zodat we kunnen rusten in wat Hij voor ons doet.
Met kerst zo dichtbij, mogen we even loslaten. In een wereld die ons altijd in beweging houdt, nodigt Jezus ons uit om stil te worden, om terug te keren naar het hart van wat we écht nodig hebben. De rivier is gestopt, je geschiedenis herschreven vanaf het begin, de weg ligt open. Alles wat nodig is, is Hem vinden om vervolgens stap voor stap achter Hem aan te gaan.
