Bijna. Bijna had ik er wat van gezegd. Het lag echt op het puntje van m’n tong. Maar gelukkig bleef het daar liggen. Het was namelijk nogal druk in de desbetreffende kapperszaak. Té druk misschien wel voor het aantal vierkante meters. De klanten moesten daardoor nogal lang wachten en de dienstdoende kappers namen, geheel terecht, flink de tijd voor iedere klant.
Irritatie
Deze ingrediënten zorgden voor bergen irritatie bij de jonge moeder die schuin tegenover me zat. Te wachten. ZAT. TE. WACHTEN. Ze had er nogal moeite mee dat het zo lang duurde en liet dit vooral erg duidelijk blijken. Haar kinderen, een jongen van een jaar of 6 en een meisje van 4 waren de dupe van haar frustratie. Bij iedere beweging die ze maakten werd ze met niet mis te verstane woorden en volume duidelijk gemaakt dat ze HEEL. ERG. VERVELEND. WAREN. “Wacht maar tot papa straks thuis is!” was een aantal keer de slotzin van haar betoog.
Het beeld van een vader die met harde hand de wil van zijn kinderen zou breken maakte me verdrietig. In de eerste plaats voor deze kids, maar zeker ook vanwege de confrontatie met mezelf. Want ongewild laat ik, verbaal, mijn boosheid en frustratie ook wel eens los op onze oudste als hij z’n dag niet heeft.. (papa)
En toch, tóch voelde ik me op dat moment zoveel wijzer en beter dan deze moeder, dat ik op het punt stond er iets van te zeggen. En ook van de rol van papa. Én van de manier hoe ze die uitspeelde tegenover haar kids. Én van haar taalgebruik. Én haar houding. Én het voorbeeld dat ze daarmee gaf. Maar ik deed het niet. Gelukkig.
Verleiding
Maar lucifer gaf zich niet zomaar gewonnen.. Op het moment dat ik besloot mijn commentaar voor me te houden, stapte ze de kapperszaak binnen. Een knappe, jonge moeder met een kereltje van 5. MATCH! Ze kon precies op de stoel van mijn maat gaan zitten, die net aan de beurt was. NAAST MIJ. Via haar zoontje begon ze een gesprek met mij over van alles en nog wat. Tijdens het praten leunde ze verder en verder mijn kant op, haar arm nonchalant over de leuning van míjn stoel bungelend. Regelmatig schudde ze met haar hand door haar haar en wierp ze me een flirtende blik toe.
Ondanks dat het gesprek écht gezellig was, was ik me wel degelijk bewust van de houding die ze aannam. Mijn bovenlijf bewoog zich dan ook met een zelfde nonchalance weg van haar steeds dichterbij komende schouder en ‘slingerende’ haar. Omdat de stoelen aan elkaar vast zaten én omdat mijn stoel pal naast de ingang stond moet dit er heel raar uitgezien hebben; mijn hoofd en schouders blokkeerden de toegang tot de kapperszaak volledig terwijl mijn onderlijf strak tegen een geanimeerd pratende diva aangeplakt zat..
Achterdeur
Na een uur (!) kon ik eindelijk weg. Tijd om zelf ook nog geknipt te worden was er niet meer, maar gezien het kapsel van mijn maat naast me was ik daar niet heel rouwig om.. En, belangrijker nog, ik had stand gehouden! Natúúrlijk had ik stand gehouden..
Onderweg naar de geplande afspraak kon ik de verleiding niet weerstaan alle verkeersregels compleet te negeren om uiteindelijk, iets te laat, de auto tikkend en stinkend voor de deur tot stilstand te laten komen. Toen ik het portier dichtgooide schoot het al door mijn hoofd; 2-1. Tóch nog een tegendoelpunt. Toen de frontale aanval niet bleek te werken, kwam hij gewoon door de achterdeur. 2-1. Met een vervelende nasmaak stapte ik de vergadering binnen en steeds helderder gonsde het door mijn hoofd:
“Daarom, wie denkt te staan, laat hij oppassen dat hij niet valt.” Paulus, – 1 Kor. 10:12 –
