In onze keuken hangt een kaartje dat ik een paar jaar geleden maakte om mezelf te herinneren. Ik maakte het in een periode waarin ik me helemaal had ondergedompeld in planten. Onze vensterbank stond vol met speciale stekjes – allemaal met hun eigen behoefte, hun eigen tempo. Ik wist precies welke grond ze nodig hadden, welke lichtplek het beste was, welke voeding hen hielp om te wortelen, en zorgde daarvoor. Sommige groeiden bijna vanzelf, andere deden wekenlang helemaal niets – en toch ontwikkelden zich dan ineens miniscule worteltjes aan zo'n stengeltje.
Op dat kaartje in de keuken stond een zin uit The Message
“Cultivate thankfulness.” Kweek dankbaarheid. Laat dankbaarheid wortel schieten in je leven. Blijf het aandacht geven.
Dankbaarheid is niet iets wat je even voelt en dan weer vergeet. Het vraagt aandacht. Net als aarde die bewerkt moet worden voordat er iets kan groeien. Net als wortels, die de tijd krijgen om zich diep te hechten. Dankbaarheid ontstaat in het dagelijks blijven. In het bewust kijken, het kleine opmerken, het leven bij de Gever houden.
Blijf voeden wat je ontvangen hebt.
Wat ik zo mooi vind aan die tekst uit Kolossenzen, is de context waarin Paulus hiernaar verwijst: Let the peace of Christ keep you in tune. Laat de vrede van Christus je in de juiste toon houden. En meteen daarna: Cultivate thankfulness. Kweek dankbaarheid.
Dankbaarheid helpt je om afgestemd te blijven. Om niet te verdwalen in alles wat roept en trekt, maar in de juiste toon te blijven met God, met jezelf, met de mensen om je heen. Dankbaarheid als die stille oefening die je hart stemt. Elke dag opnieuw. Je zou bijna zeggen: elke keer dat je dankbaarheid cultiveert, stem je je hart weer af. Omdat de toon langzaam daalt. En dan heb je dat moment nodig om weer bij te stemmen.
Sinds ik weer beter ben, sinds mijn dagen voller stromen en ik weer meer kan, zijn m’n planten er de stille getuigen van geworden dat mijn aandacht is verschoven. De bladeren hangen slap, de kleuren vervagen, er zitten plekken die ik niet meer kan wegvegen. En sommige liggen bij het groenafval. Dat herinnert me pijnlijk elke keer aan dat ene kaartje. Aan dat woord. _Cultiveer. _ Dankbaarheid vraagt hetzelfde: Zorg. Ritme. Verbonden blijven.
Gisteren liep ik door onze tuin en zag een afgeknipte hederatak. Mijn aandacht bleef hangen bij de enorme hoeveelheid kleine grijpertjes aan dat takje. Geen vijf. Geen tien. Hónderden. Alsof die tak met alles wat hij had probeerde zich vast te klampen aan wat houvast gaf. En ik dacht: dát wil ik ook. Niet af en toe een gebed, of een los moment van aandacht voor God, maar door de dag heen steeds weer zoeken naar verbinding. Zoveel kleine grijppunten van dankbaarheid, verspreid door mijn dag, dat ik me stevig blijf hechten aan Hem. Aan de Bron van alles wat leeft.
Deze week schrijft Willemieke Fritzsch-van Belle in OnsDagelijksBrood. We zijn dankbaar dat zij opnieuw onze gastauteur is. Ze schrijft zoals ze is: puur, persoonlijk, liefdevol en uitnodigend. En ze helpt je deze week om opnieuw te zien waar God is in het gewone, in de dankbaarheid en in de vreugde. In het ritme van je dag.
Misschien is dat wel waar alles samenkomt: dat je leven steeds meer op die boom uit Psalm 1 gaat lijken. Geplant aan water dat blijft stromen. Dankbaar geworteld in God. Een leven dat vreugde uitstraalt, vrucht draagt op z’n tijd en anderen tot zegen is. Niet verdwaald in de drukte, niet leeggelopen onderweg, maar gevoed van binnenuit – door verbonden te blijven met de Bron van leven zelf. Dát.
