Lieve vrouw,
Weet jij wie je bent?
De commercials vliegen je alweer om de oren. Bloemetjes, chocolade, ontbijtjes op bed, stralende gezinnen in een zonnige tuin. Over een paar dagen is het Moederdag. En misschien voel jij je juist daardoor allesbehalve gevierd.
Misschien ben jij nooit moeder geworden. Misschien draag je nog steeds het verlangen, en lijkt het alsof iedereen om je heen wél kinderen krijgt. Misschien doet het woord ‘moeder’ pijn, omdat jouw eigen moeder er niet was. Of wel was, maar niet zoals je nodig had.
Misschien bén je moeder, maar valt het tegen. Misschien ben je kapotmoe van het geven. Misschien zie je op Instagram alleen maar vrouwen die het lijken te kunnen – moeiteloos, georganiseerd, lief. En bij jou? Is het een chaos. In je huis. En misschien nog wel meer in je hoofd. Je vergeet de tienminutengesprekken, je hebt ruzie met je puber gehad en je hart breekt ervan, en je vraagt je af wanneer jij eigenlijk even op adem komt. Of misschien… hebben je kinderen geen contact meer met je. En voelt deze dag vooral als een wond.
Lieve vrouw, ik ken je niet. Maar Hij wel.
En Hij kijkt anders dan jij. Hij ziet niet wat er allemaal mislukt is. Hij ziet jouw hart, jouw trouw, jouw tranen. Jouw moed om toch weer op te staan.
Hij noemt je geliefd. Niet omdat je het goed doet. Niet omdat je altijd geduldig bent of nooit schreeuwt. Maar omdat jij van Hém bent. En omdat Hij nooit ophoudt met houden van.
Hij kent je door en door. Hij heeft jouw naam in Zijn hand gegrift. Hij weet waar je tegenaan loopt en Hij kent de pijn die je verstopt. En Hij zegt: Kom maar. Met alles wat je voelt. Met alles wat je niet voelt. Blijf maar bij Mij komen. Steeds opnieuw, ook als je tussendoor wegrent. Ik zal je troosten, zoals een moeder haar kind troost (Jesaja 66:13). Ik zal je vrede geven. Niet zoals de wereld die geeft – maar Mijn vrede, die je hart bewaakt als het stormt.
Daarom wil ik je uitnodigen om je hoofd omhoog te heffen, te kijken naar Hem. Naar de God die jou ziet, precies zoals je bent. Je bent veilig bij Hem, ook als je het zelf niet voelt. Hij is je Rots – stevig onder je voeten als alles wankelt. Hij is de armen die je dragen als je geen stap meer kunt zetten. Zijn kracht komt tot leven juist daar waar jij moe bent. Zijn genade is geen dun laagje eroverheen, maar een mantel die je omslaat. Eén die elke dag weer past. Die jou zegt: vandaag mag je leven, gedragen, geliefd.
Laat je door Hem aankleden, niet met perfectie of schijn, maar met Zijn heerlijke nabijheid.
Laat Zijn woorden je optillen als je je klein voelt. Laat los wat je denkt te moeten zijn, en rust onder de vleugels van Zijn genade. Je hoeft niets glad te strijken voordat je bij Hem komt. Hij is er al. Bij jou.
En dáár, in Zijn nabijheid, mag jij weer opstaan. Niet omdat jij het allemaal kunt dragen, maar omdat Hij jou draagt. Omdat Hij in jou woont.
En dat… dat is genoeg.
Liefs, Annemieke (de moeder bij wie het een zooitje is in huis, die op zoveel manieren faalt en regelmatig haar tijd met God opschuift om het vervolgens te vergeten – maar wiens diepste verlangen is dat jij, juist als deze dagen pijn doen, zó dicht bij de Vader mag schuilen dat je Zijn hart voelt kloppen voor jou)
