Ik zit hier in een restaurant, midden in een skigebied, op de top van een berg, te genieten van een kop cappuccino. De cappuccino is heerlijk, het schuim precies goed. Buiten schijnt de zon en zo’n 20 meter onder mij probeert oudste zoon Bent het skiën onder de knie te krijgen. Ik voel me een gezegend man. Geen wensen meer.
Lovers of self
Toch kan ik niet echt genieten van het moment, want er is iets wat me aangrijpt. Wat me gewoon niet lekker zit. Want net, toen ik Bent in de skiklas bracht, werd ik geconfronteerd met de ik- gerichtheid die onze cultuur domineert. Ouders die hun kinderen huilend achterlaten om zelf een dagje van de sneeuw te kunnen genieten, zonder ook maar even achterom te kijken. Een kind die bij een klasje gedropt is, geen Duits praat, geen kaartje voor de klas heeft, niet weet waar ze moet zijn, en die uiteindelijk door mijn schoonzus geholpen wordt omdat de ouders gewoon al weg zijn. Lovers of self… En ik, ik zit hier ook. Neem deel aan het massatoerisme, spendeer een aanzienlijk bedrag voor de skiles van Bent, die het een uur geleden eigenlijk al gehad had. En door mijn hoofd schieten beelden van mensen die mijn geld keihard nodig hebben. Die niet van het bestaan van een skivakantie afweten, laat staan van skiles voor kids van 5…
Blindheid
Om me heen hoor ik mensen praten over de vorderingen van hun kinderen. De negatieve ondertoon verraad hun ongenoegen tegenover de skileraars, de accommodatie, en de prestatie van de kleine zelf. Hoe irritant het wel niet is dat hij niet gewoon doet wat ze zeggen. Dat zij weer met een krijsend kind opgezadeld zitten. En ik kan er niet bij. Ik begrijp het gewoon niet. Snappen al deze mensen dan écht niet wat er aan de hand is? Ziet niemand hier dan dat de wereld in brand staat? Hoort niemand de schreeuw van de schepping, de schepselen en de Schepper? Is iedereen hier écht zo ik-gericht als het op mij overkomt?
“Hoort _niemand_ de schreeuw van de schepping, de schepselen en de Schepper**?”**
Tegenargumenten
Ik hoor de tegenargumenten al komen. Argumenten die ik zelf zo vaak gebruikt heb. Maar het klopt gewoon niet. Het is gewoon niet waar. Een leugen. Het is alsof álles hier om aandacht schreeuwt om de aandacht maar af te leiden van dat wat aandacht verdiend. Alsof alles hier roept dat er niets aan de hand is. Dat er geen leed bestaat in de wereld. Dat er in Griekenland geen uit elkaar gescheurde gezinnen aanspoelen. Dat er in Syrie geen kinderen gekruisigd worden. Dat terreur niet bestaat. Dat een beetje onschuldig vermaak best o.k. is. Of, met een ‘christelijk’ sausje eroverheen, dat je mag genieten van hetgeen God je geeft. Dat zorgen maken iets is voor tobbers en wereldverbeteraars. Voor pessimisten en doemdenkers.
Jezus
Maar ik kan me niet losmaken van het beeld van een huilende Jezus. Een huilende Jezus om de blindheid van Zijn mensen. Van Zijn oogappels. Van de reden van Zijn lijden en sterven. Want ook Hij ziet de mensenmassa hier. En Hij weet veel beter dan ik wat er in hun harten leeft. De leegheid en zinloosheid van de hele toeristenindustrie; Maak plezier en denk niet aan een wereld in brand! Leg je geweten het zwijgen op en geniet! Geniet van het moment, leef bij de dag, want morgen, morgen ben je er misschien niet meer. En dan moet je toch het maximale eruit gehaald hebben?!
Haat
Ik gericht, lovers of self! In het houden van zichzelf, in het ik gericht zijn, schuilt een domme haat. Een domme en diepgewortelde haat tegen God en goed beseft tegen zichzelf. Want het toegeven aan het lege vermaak van deze wereld is een afwijzen van Gods liefde. Je ogen sluiten voor het leed van de ander en op hetzelfde moment je geld uitgeven aan eigen vermaak, is ongehoorzaamheid aan Jezus. No excuse..
Bereidheid
Ik weet het; niet iedereen hoeft ál zijn bezittingen af te staan aan de armen. Niet van iedereen wordt gevraagd huis en haard te verlaten voor de wereldwijde evangelisatie opdracht. Dus slik je tegenargumenten maar in. Het gaat erom of je ertoe bereid bent. Zou je het dóen als Hij het van je vraagt? Stel jezelf oprecht deze vraag. En gun jezelf een eerlijk antwoord hierop. Ook als je voelt dat het antwoord niet is wat het volgens Jezus zou moeten zijn. Breng het dan bij Hem en negeer het niet. Wijs het niet gemakzuchtig af. Want doorleven en afwijzen is afwijzen van een leven in dienst van de ander. Van de Ander. En die Ander is jou wél van dienst geweest. En nog. En voor altijd!
