In onze tijd is burnout een veelvoorkomend probleem. Misschien heb je er zelf wel mee te maken gehad. Of misschien is er wel een andere reden geweest dat je een tijdje niet mee kon met de wereld. Dit zijn vaak moeilijke perioden, waarin we verdriet hebben en ons machteloos voelen. Toch kan God juist dit soort perioden gebruiken om ons verder te vormen.
Toen Zacharias in de tempel de engel ontmoette die hem vertelde dat zijn vrouw en hij alsnog een kind zouden krijgen, geloofde hij de engel niet. Dat God eerder kinderen geboren had laten worden uit onvruchtbare ouders (‘Zeggen de namen Isaak en Samuel je iets, Zacharias?) veranderde niets aan Zacharias’ twijfels.
Vervolgens legt de engel hem een straf op. Negen maanden lang zou Zacharias niet kunnen spreken. Maar… was het wel een straf? Of gunde God Zacharias een periode van stilte waarin hij zich kon richten op God? We lezen dat ook Elizabet – Zacharias’ vrouw – zich terugtrekt voor vijf maanden. Ze wijdde zich toe aan gebed. Zacharias deed vast hetzelfde.
Toen Zacharias na de geboorte van Johannes weer kon spreken, kwam er een lofzang van zijn lippen over God. Hij twijfelde niet langer. Hij geloofde. Dankzij een periode van (gedwongen) rust.
