Op kerstavond en op 1e kerstdag zingen we met elkaar in alle kerken het “Ere zij God” uit het diepst van ons hart om vervolgens naar huis te rennen, om ons te laten vullen met de lekkerste taarten en mooiste gerechten. Al weken bereiden we dit hoogtepunt van het jaar voor. In onze prachtig gedecoreerde huizen.
En ja, natuurlijk mogen we genieten van dit mooie samenzijn met familie en vrienden.
Maar.
Ik worstel met de vraag: waar gaat onze aandacht, onze focus naar uit in deze dagen? Waar zijn de ogen van ons hart op gericht?
Zien we wat er die nacht gebeurde, toen God de aarde raakte? Toen de geschiedenis opnieuw begon. Toen het Licht ontwaakte en God in al Zijn majesteit onder ons kwam wonen? Bij ons bleef? En ons Leven gaf… voor eeuwig. Eer zij God: vrede is gekomen, redding voor alle mensen!
De hemel, gevuld met vele engelen, jubelde. Verwonderd, in ontzag.
Wanneer knielen wij neer in aanbidding? Waar blijft onze lofprijs? Waar vullen we ons hart mee?
Kom, laten we stil zijn. Ons verwonderen. Laten wij aanbidden, onze Koning!
