Geduld helpt om vertrouwen vol te houden. Maar wat als dat vertrouwen wankelt? Wat als je zo lang wacht dat je begint te twijfelen of God wel echt werkt? Dat gebeurde ook bij Jezus’ discipelen. Ze hadden Hem gezien na Zijn opstanding. Hij stond daar, levend, op de berg. En tóch… sommigen twijfelden. Hoe dan? En… als je oog in oog met de Opgestane Jezus nog kunt twijfelen, wat zegt dat dan over ons? Misschien zegt het dit: twijfel hoort bij het proces. Jezus keurde het niet af. Hij stuurde niemand weg. In plaats daarvan gaf Hij hen een opdracht: Ga en maak discipelen. Midden in hun onzekerheid. Bizar mooi toch? Twijfel voelt soms alsof je iets niet goed doet. Alsof je steviger in je geloof zou moeten staan. Maar Jezus ziet het anders. Hij wacht niet tot alles op zijn plek valt. Hij zegt: “Ik weet dat je soms twijfelt. Ga toch maar.” Misschien is dat wel hoe geloof werkt. Niet pas als alles zeker voelt, maar juist terwijl je nog zoekt. En misschien is het juist in het wachten, in het niet-weten, dat God iets diep in je vormt. Soms lijkt Hij afwezig, maar later besef je: Hij was er de hele tijd al. Geduld en twijfel kunnen samen bestaan. Sterker nog, misschien is twijfel niet het einde van geloof, maar het begin van iets diepers.
