Het is de derde lijdenszondag. Twee mensen lopen samen, weg van Jeruzalem. Weg van de plek waar hun hoop leek te sterven. Ze hadden geloofd dat Jezus degene was die alles zou veranderen. Maar nu is Hij dood. En met Hem hun dromen, hun toekomst. Van de een weten we zijn naam: Kleopas. De ander blijft anoniem. Misschien kun je daar jouw naam invullen. Jij, onderweg met vragen die je niet begrijpt, met pijn of teleurstelling die je liever niet zou voelen. En dan voegt een vreemdeling zich bij hen. Hij vraagt: “Waar praten jullie over?” Hij luistert. Loopt met hen mee. Maar ze zien niet dat het Jezus is. Pete Greig beschrijft dit moment als een prachtige illustratie van hoe Jezus werkt: Hij nodigt uit, stelt vragen, wandelt naast je. Niet om direct antwoorden te geven, maar om je blik langzaam te openen. Hoe vaak merken wij niet dat Hij vlak naast ons is? Hoe vaak denken we dat we alleen lopen, terwijl Hij onze last al deelt? Vandaag nodigt dit verhaal je uit om te vertragen en je ogen te openen. Misschien spreekt Jezus door een ontmoeting, een vraag, of een stem in de stilte. Misschien voel je Zijn nabijheid in rust die je plots overvalt. En onderweg zul je ontdekken: Hij was er al. Al die tijd.
